Eimreiðin - 01.07.1933, Blaðsíða 124

EIMREIÐIN
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi: í BVGÐUM — livæði — Ak. 1933
(Þorst. M. Jónsson). Það eru nú senn fimtán ár síðan fyrsta ljóðabók
Davíðs Stefánssonar, Svartar fjaðrir, kom út. En þessi fyrstu kvæði
hans gerðu hann þá þegar þjóðkunnan og vinsælan, einkum meðal yngri
kynslóðarinnar. Þjóðkunnur varð Davíð fyrst og fremst af því, að hann
orti ekki eins og fjöldinn, hana skar sig úr, kvað létt og lipurt, en hirti
lftt um hefðbundin form og hafði það til að brjóta bragreglur, svo eldri
mönnum þótti nóg um. Síðan árið 1919, að Svartar fjaðrir komu út,
hefur Davlð haldið áfram að yrkja og bætt við sig fjölda góðra kvæða,
enda hafa honum stöðugt aukist vinsældir, og eru enn engin merki þess,
að úr þeim vinsældum dragi. Ef nefna ætti nokkur atriði, er gert hafa
kvæði Davíðs svo vinsæl meðal íslenzkrar alþýðu sem raun ber vitm
um, mundi ég nefna hina kliðmjúku hrynjandi, sem gerir kvæði hans
mörg svo vel löguð til söngs, enda nokkur vinsælustu lögin um þessar
mundir ort við kvæði eftir hann, ennfremur hina innfjálgu tilbeiðslu
hans á íslenzkri náttúru og heimahögum, þrá hans eftir einveru íslenzkra
afdala, sem oft verður að leit eftir hinu fjarræna, ólýsanlega og ókann-
aða, en þessi þrá út í fjarskann er einmitt einkenni á meiri hluta þeirra,
sem þetta Iand byggja og yfirleitt rík í eðli alls hins norræna kynstofns-
„Eg vil fara . . . fara eitthvað langt, Iangt í burt,
svo enginn geti að mér sótt, enginn til mín spurt,
engin frétt, engin saga eyrum mínum náö.
Eg vil aldrei troða akur, sem aðrir hafa sáð“.
Þetta þvermóðskulega kall hins einræna, sjálfstæða skapmanns kemur
hvað eftir annað fyrir með margvíslegum breytileik í kvæðum Davíðs-
Hann birtist oft sem veiklyndur, breyskur maður, en í allri sinni ósveigi'
anlegu sjálfshyggju forðast hann að kasta syndum sínum yfir á aðra.
Hann heldur fast í þá lausn, að hinstu rökin séu í eigin barmi, og hann
leitar einverunnar til þess að geta leitað að sjálfum sér:
„Ég vil þangað, sem ég heyri minn eigin andardrátt,
og alt er undrum vafið og æfintýrablátt . . .
og ég get insta eðli mitt eitt til vegar spurt. —
Eg vil fara . . . fara eitthvað langt, langt í burt“.
Fremst þessara nýútkomnu Ijóða, sem hlotið hafa heitið / bygðuni,
er alþingishátíðar-kvæði það, sem flutt var á Þingvöllum 1930 og 1-