Eimreiðin - 01.04.1935, Blaðsíða 33

ElMREli
MÁTTARVÖLDIN
153
ðin
mannveran se
og veru dásanilega
manns-
s einkum pincal-
raUniar eða hugsana-öldur
^endar út til annara, hvort-
e8gja nákvæmlega sam-
'œmt sama lögmálinu.
^að er margt, sem styður
Þa skoðun, að
1 raun
^ainansett viðtæki, til að ná
essum ósýnilegu hugsana-
( dum. Fáir gei-a ráð fyrir því
. U 01 ðið, að hugurinn sé heil-
ln °ða að minnið sé hluti af
ei,-inum. Vissulegaer
^iHnn, og
I lrHHinn í honum, að bygg-
“8U og lögun likastur loft-
Ie ^ataeki. Er ekki hugsan-
mannsheilinn sé við-
c ' lyrir öldur þær, sem hin
u a utvarpsstöð, guðsvit-
. 1(l'u, útvarpar? Mannsheil-
lnj1 Verk^æri til að tengja
gmyndir og minningasöfn
llls liðna við nútíð og fram-
tið. b
j . missa minnið er að
(j 'SSa Hæíileikann til að tína
eÞÞ kið liðna, og gott minni
. úlgig í því ag vera leikinn
ni að ná í sveiflur hins
Uðna p
• Tramsvn er þá svipað-
Ur R•»»♦;i •» -
i c ”eiki, að því er snertir
!llð úkomna.
maður getur séð
,(g S.an 111 frá höfðum manna,
ekki tali um frá öðrum
mifJll)Ólum kkamans, sem
. "1St Vei'ður á í síðasta káfla
ssarar liókar. Ég get séð
geisla-bauga um suma menn,
og lega og Iitur þessara bauga
fer nákvæmlega eftir hugar-
fari og þroska þeirra, sem
baugarnir stafa frá. Er ekki
hugsanlegt, að haugurinn sé,
mannlega talað, sú að jafnaði
ósýnilega glóð, sem stafar frá
þessu furðulega hugskeyta-
tæki mannsius — heilanum?
Lesandinn má ekki taka þessa
samlíkingu of bókstaflega, því
engin tilraun hefur verið gerð
hér til að gefa nákvæma lýs-
ingu á mannslíkamanum,
eins og hann birtist skvgnum
augum. Ég hef hér aðeins
reynt að gera lesandanum
skiljanlegt, að þessi öfl opin-
bera undursamlegri sannindi
en nokkrir höfundar framtíð-
arlýsinga í bókmentum hafa
nokkru sinni dottið ofan á —
því oftast eru bækur þeirra
fullar af geigvænlegum lýs-
ingum á Marz-búum, með
drápsgeisla úr ægilegum aug-
um.
Sú skoðun, að heilinn sé
ekki eins nátengdur hugar-
starfseminni og áður var
haldið, rvður mörgum erfið-
leikum úr vegi fyrir skilning
Vesturlándabua á þessum
málum. 1 svefni, við deyfingu
eða jafnvel í dáleiðslu starfa
hugur og heili oft ekki sam-
an. Þetta styrkir þá tilgátu,