Eimreiðin - 01.04.1935, Blaðsíða 116

Á DÆLAMÝHUM
EIMnBIÐI!í
23(i
„Já, þá sem ég ætla að kveðja. Hinum sendi ég kveðju“.
Höski gamli gefur mér hornauga og nánar gætur: „Svallaug
hað mig að bera þér kveðju sína!“
Eg hrekk við. — „Hvenær var það?“
„Hérna um daginn,—þegar hún fór fram hjá með fénaðinn1 •
„Hún hefur verið nokkuð lengi á leiðinni — kveðjan s11
arna, Höskuldur!“
„O-jæja, já. Henni lá nú ekki beinlínis á. — Svallaug hað
mig að skila ekki kveðjunni, fyrr en um leið og þú færir. —
Þú hefur víst sagl henni, að þú færir heint héðan. — En niér
fanst nú alt eins vel viðeigandi, að þú fengir kveðjuna í kvöld■
— Það fer oft vel á því að hafa eitthvað gott að hugsa uni
undir svefninn".
Eg jafna mig strax aftur. „Þakka þér fyrir, Höskuldur.
En þetta breytir nú ekkert áætlun minni, héðan af. En<i;1
er ég búinn að kveðja Svallaugu".
Höski gamli lítur á mig, og ég sé, að hann les í huga iníU'
um. Svo þegjum við all-langa stund.
„Svallaug er nú bezti kvenkosturinn hér um slóðir“, segi’
Höski gamli alt í einu eins og út í bláinn. „Það verður eng'
inn svikinn, sem hana fær“, bætir hann við.
Eg þegi.
„Eg hef nú séð hana vaxa upp, síðan hún var ofurlít^
hnoðra-anga-agnar-nóra, og þangað til hún var orðin að þein'1
prýðisstúlku, sem hún nú er, — svo ég ætti svo sem að þekkj3
hana Svallaugu". —
„Já, Svallaug er sjaldgæf stúlka. Það verður vandfundin11
sá maður, sein henni sé samboðinn“, segi ég rólega og horb
fast inn í eldinn.
„O-jæja, já. Eg var nú einu sinni farinn að halda, að nuié'
urinn sá væri nú ef til vill ekki svo vandfundinn, ef Svfl'
laug fengi sjálf að ráða. — En mér er líklega farin að förlast
sýn. O-jæja, já. Ellin hallar öllum leik!“
„Skjátlast, þótt skýr sé, Höskuldur minn!“ segi ég og bros1-
En mér er þó ckki hlátur í hug.
„O-já og jæja. Það er líklega svo. — Betur að satt væri.
Já, svo sannarlega væri það svo“.
Við sitjum all-langa stund þegjandi. Höski gamli tottn1