Eimreiðin - 01.04.1935, Blaðsíða 59

VIÐSJÁR talnaxna
179
■'ðallega opinn á kvöldin og svo i landlegum. En siðan vex
lletta þó smátt og sjnátt í meðförunum, fyrir staka atorku og
Htsjónarsemi; ég raupa ekki, þó ég segi svo, því ég' hygg, að
hestum hafi sama fundist. Þannig er nú i pottinn búið, og
sanit gerir þú þér í hugarlund, að samningurinn gildi. líg ætti
*ata ;)f hendi verzlun, útgerð, grasnyt og búpening, hvert
tdn8ur og tötur, ef ég skil þig rétl. Við Guðríður eiguin að
skinda eftir slvpp og rúin, fyrir bandvitlausan sanming, sem
|. !'Jdr a einsevringi, en endar á langt um meira en miljón
'r°na.eftir tuttugu og sjö daga. — Hvað þá? Finst þér enn, að
S'Unninguripn muni gilda, drengur minn?“
»-hi, ég þykist vita, að þetta sé að öllu leyti rétt frá skýrt um
erzlunina og atvinnureksturinn, það efast ég alls ekki um.
það hefur aðeins ekki lambasparðsáhrif á samninginn, því
dnn er í nákvæmlega saina gildi eftir sem áður“, sagði Sig-
• ggur; það var dálítill ónotahroddur i málrómnum, sem staf-
af heitum blossa í hugskotinu: Var alt að tapast?
»hr i samt!“ sagði Önundur. „Ég á að hafa unnið lifs-
starf
hlu
mitt til einskis skapaðs hlutar, viltu segja. Ég á að láta
nnfara mig i viðskiftum eins og einhvern bjálfa. Jii, það er
jd Það er það og ekkert annað, sem fyrir þér vakir. —
Ja’ há skal nú sýslumaðurinn fá að tala vfir hausamótun-
1111 á þér, piltnr minn. Farðu héðan út, farðu tafarlaust út
llr 1 ^
Pessari stofu. Og þú stígur ekki fæti inn í mína búð upp frá
g.Um degh Það gerir þú ekki“.
. ° turinn sat uppi á peningaskápnum og sperti eyrun spak-
f ^ C^a’ Þa® var sem hann ígrundaði eða reyndi af alefli að
■in',JaSt me^ — hvað það væri eiginlega, sem orsakaði þenn-
],. S^á'ndilega hávaða, eða hvort það stæði i einhverju sam-
Udt 'Jð ókunnuga manninn, sem hopaði fram að dvrunum
°§ hvarf á braut.
er i
hstopi talnanna getur stundum orðið býsna ægilegur. og ]iað
verðraUnÍnnÍ a^sahanlegt, þó að stilling og rökvísi þeirra, sem
Ur d ^vrir mestum ógnum samlágningarinnar, rjúki út í veð-
'aeþ5] Vlnd‘ ma kallast lævíslegt af einseyringi, sem veltur
Sen^ eysislega af stað og enga athvgli vekur, að hann skuli samt
^ 1 aður geta hlaðið utan um sig þvílíkum ókjörum skildinga
mum tuttugu og sjö dögum, að þegar að er gætt og stauda