Eimreiðin - 01.10.1942, Qupperneq 60

332
MAÐURINN, SEM EKKI BEYGÐI SIG
eimbeið'^'
Sold.áninn v;ssi ekki hvaðan á sig stóð veðrið, en helt
áfram: „Hvernig dirfðist þú að standa uppréttur og láta
skugga þinn snerta skuggann af úlfalda míniim?"
„Ég óttast engan skugga!“
Með aukinni forvitni virti soldáninn fyrir sér mann þenna.
sem dirfðist að standa uppi í hárinu á honum í hans eig111
höllu, og liann spurði enn á ný: „Hvað. hefur þú fyrir stafn'- •
„Eg segi sögur,“ svaraði maðurinn.
„Segðu mér einhverja af sögum þinum.“
„Óskið þér, herra, að heyra gaman- eða sorgarsögu? GaiR'
ansagan kostar tvo silfurpeninga, en sorgarsagan fjóra.‘
„Ég hafði iialdið,“ svaraði soldán, „að hlátur væri nieh'a
virði en tár.“
„Nei,“ svaraði Ali, „því að hláturinn hverfur fljótt, en .s°rr
hjartans varir um langt skeið.“
„Segðu mér nú saint gamansögu,“ svaraði soldán, og töt1 -
um klæddi beiningamaðurinn lióf að segja frá:
' „Einu sinni var voldugur hersir, sem ferðaðist um nieð
miklu veldi og hafði í fvlgd með sér skrautlega fylkingu hei'
manna og gleðikvenna. En jiá fór svo illa fyrir honum, :,ð
hann steig ofan á snigil, rann lil og datt endilangur í svaðið-
Og allt föruneyti hans rak upp skellihlátur.
Soldán virtist láta sér fátt um linnast söguna, gl°!tl
grimmdarlega og sagði: „Haltu áfram.“
„En þetta er öli sagan,“ svaraði Ali.
„Seg mér jiá sorgarsögu þína.“
„Sorgarsögu mína?“ sagði beiningamaðurinn. „Jæja, helS
irinn staulaðist á fætur og tók að grenja af reiði.“ Og s'
hælti Ali við: „Greiðið mér nú sex silfurpeninga.“
Náfölur af reiði, svaraði soldán: „Nú er nóg komið, og sha
nú staðar numið. Þú hefur bætt því ofan á fyrri ósvífni a®
sinána mig með sögum þínum. Eg ætla að láta refsa þér.‘
Ali hrærði livorki Jegg né lið, en stóð og starði á soldán-
„Og svo dirfist þú að glápa í andlit mér án jiess að láta 1}C1
bregða! Nú skaltu fá að sjá, að það er dýrt spaug að sýn-1
mér ekki þá virðingu, sem mér ber! Þú slcalt gjalda ósvífn1
þinnar dýrt! Það muntu sjá!“ Soldán var nú orðinn s'°
reiður, að hann kom ekki lengur upp nokkru orði.