Eimreiðin - 01.10.1947, Qupperneq 31

eimreiðin
BLAÐI FLETT
255
Gerður greikkar sporið. Hún dregur andann léttar og lyftir
höfðinu. Veikir píanótónar berast út um opinn gluggann. Hún
leitar að lyklinum og er dálítið skjálfhent, þegar hún opnar
húsdyrnar.
Leifur situr og spilar og verður hennar ekki var, fyrr en hún
stendur hjá honum. Hann hrekkur við.
— Nei, Gerður, ég bjóst ekki við þér núna.
— Jæja.
— Það er svo langt síðan þú hefur komið.
Þetta hefur hann aldrei sagt áður. En Gerður hlær, af því að
hún veit, að Leifur þolir ekki að sjá hana hrygga.
— Hefurðu kannske svo mikið að gera, að ég komi til óþæg-
inda?
— Óþæginda? Nei, nei.
Hvað er þetta? Nýr hreimur í röddinni. Enginn fögnuður. Hann
snertir ekki á henni, kyssir hana ekki, spyr ekki, hvemig henni
líði og hvað hún hafi gert, alla þessa löngu daga.
'— Ég leit rétt inn til þín af því að ég átti leið hér fram lijá,
8egir Gerður glettnislega.
En hann brosir ekki eða tekur lykilinn úr hurðinni og segir,
nú komist hún aldrei í burtu framar.
' Það er gott að þú komst, Gerður. Ég þarf að tala við þig.
Hann þagnar.
En hvað þessi orð eru framandi. Þau 8tækka og fylla út í
stofuna.
Ég hef fengið utanfararstyrk og sigli með næstu ferð,
8egir Leifur snögglega og hálfsnýr sér undan, og hún sér, að
hendur hans titra, þegar hann leggur þær á nótnaborðið.
Hjartað hamast í brjóstinu á Gerði, eins og það ætli að springa.
' Ég óska þér til hamingju, Leifur, segir hún brosandi.
~~ Þakka þér fyrir, Gerður.
_ í’ögnin er óbærileg. Gerður situr og brosir stöðugt, án þess að
Vlta lengur af því.
Já, er þetta ekki bezta lausnin? segir Leifur. Þú hefur aldrei
getað tekið ákvörðun, og þetta er ekkert líf.
Nei, þetta er ekkert líf. (En nú er ég búin að láta niður í
tóekurnar mínar og tilbúin að fara með þér hvert sem er). Gerður
eetur ekki sagt það.