Eimreiðin - 01.10.1947, Síða 47

eimreiðin
Glæður.
Smásaga.
1 6umar var ég á gangi á Póstbúestræti. ÍJt af Borginni kom
kona, há og spengileg, látlaus, en vel klædd. Hún stefndi á móti
öiér. Hún var nokkuð við aldur, hárið silfurhvítt, en hún var
teinrétt og bar sig fagurlega, andlitið fallegt og augun fjörleg
°g lifandi. Árin gátu verið orðin nokkuð mörg, en ellin hafði
ekki unnið bug á lienni. Þegar hún var komin mjög nærri mér,
Jeit hún á mig, brosti til mín og nam staðar.
— Unnur! sagði ég, — komdu blessuð og sæl!
'— Nei, komdu blessaður, Indriði, sagði konan og rétti mér
^öndina. — Mikið var gaman að sjá þig.
Var það ekki? sagði ég. — Satt að segja hélt ég, að við
^undum aldrei sjást framar, í þessu lífi að minnsta kosti.
Þú fyrirgefur, Indriði, sagði hún, en ég lief ekki mjög oft
hugsað um þig. Og þó man ég nú svo vel eftir þér og öllu þessu
gamla.
En ég hef oft hugsað um þig, Unnur, öll þessi mörgu ár.
Áttu annríkt núna? Það væri gaman að taka þig á löpp stundar-
^orn, hvort sem þú vilt koma heim með mér, inn á Borgina eða
tá aka með mér út úr bænum. Hvað segir þú um það?
Þú hefur einhverntíma sagt eitthvað svipað við mig áður,
Bagði Unnur og hló. — En nú er ég að fara í snyrtistofu, og eftir
tað er ég boðin í miðdag.
Æ, hver ólukkinn, sagði ég — alltaf er það þannig með
ukkur. Þú ert alltaf í önnum, þegar mig langar til að vera með
þér. —
Nei, alls ekki alltaf, góði vinur. Seinna geturðu tekið mig
*tePP. Ég vil það. Gáttu með mér að snyrtistofunni. Hún stakk
Öndinni undir liandlegg minn. — Alltaf var hún eins.
Og þú fórst til Svíþjóðar og giftist þar aftur, — sagði ég. -
«á kjarkur!
~~ Já, það var nú meira.