Eimreiðin - 01.10.1947, Síða 51

eimreiðin
GLÆÐUR
275
góSi Indriði. Ekki einu ainni á meðan þú ímyndaðir þér sjálfnr,
að þú gerðir það.
— Ég held, að þetta sé nú alveg rétt athugað hjá þér, vina mín,
8egi ég, — en skotinn var ég í þér samt, og er það ennþá. Nú
blossar það upp í mér aftur; svona er það alltaf, þegar ég kem
nálægt þér. Nei, það er rétt að segja og samþykkja, að ég hafi
aldrei elskað þig, annað væri heimska og stórhættulegt, þar að
auki.------
■— Ætlar þú annars aldrei að fá þér konu, Indriði?
Ég sýp á glasinu mínu. Þetta er sætt og smeðjulegt Malagavín.
— Ég veit ekki, — segi ég svo og lít á hana, — horfi á liana
þar sem hún situr við hliðina á mér í sófanum. — Ég veit ekki,
hvað ég gerði, ef þú yrðir ekkja. —
— Byrjarðu enn! segir hún, — nei, ég verð víst aldrei konan
— héðan af.
— Héðan af! Nei, karlinn þinn lifir mig að öllum líkindum.
Ég efast um, að þú sért nokkuð betri en hann, segir liún
svo.
' Jæja, kannske, segi ég.
' Jú, ég held annars, að þú sért betri, segir hún og snýr sér
að mér, — mikið betri. Ég hrökk við. — Hún hvessti á mig augun.
Þetta líf er óbærilegt, Indriði! Yiðbjóðslegt! Elsku Indriði,
gerðu eitthvað. Ég er alveg að gefast upp, alein, forsmáð.
tek utan um liana og kyssi hana.
Elsku Unnur, hvísla ég.
kyssi hana aftur, þrýsti henni að mér, — það er unaðslegt.
Æ, vertu ekki að þessu, Indriði, segir lnin og færir sig frá
tner> — Þetta er eintóm vitleysa. — Já, ég skil þig ósköp vel.
^*n ert meinlaus, — ég sé það nú, að ég hefði átt að giftast þér,
tó ert meinlaus og hefðir alltaf orðið meinlaus, líklega ágætur
eigmmaður og faðir.
®!óðið ólgaði í mér.
~~ Hvað á þetta að þýða, Unnur? segi ég.
Já, hvað á þetta að þýða, Indriði! Það er allt svo hlægilega
V°nlaust og viðbjóðslegt, finnst þér það ekki?
En ég elska þig, Unnur!
Nei, góði Indriði, þér finnst það núna. Ef þú værir hér hjá
*uer í nótt, mundi þér finnast annað á morgun og mér líka.