Eimreiðin - 01.10.1947, Qupperneq 62

286
SÓL OG SUMAR Á HÚNAFLÓASTRÖNDUM EIMRECÐXN
inn, eða smjörgrasið, stelur mat úr rótum jurta, sem hjá honum
vaxa, og bjargar sér þannig eins og bezt gengur, líkt og frænka
hans, krossjurtin. Tungljurtin er líka mjög algeng og pattara-
leg. Hjartatvíblaðkan vex víða, ásamt vöxtulegum friggjargrös-
um og barnarót. Lágvaxið kjarr er bér og þar í hlíðinni. 1 því
vex krossjurt, þrílaufungur, þríliyrnuburkni, lyngjafni, vetrar-
laukur, jarðarber, lirútaber, liárdepla, steindepla og fleiri fagrar
jurtir. Innan við blíðina mætast Farmannsá og Hólasunnudalsá
í allhrikalegum gljúfragiljum. Þar er kjarrið fallegast, 2—3 m.
hátt, með miklu af loðvíði, eini, geitbvönn og blágresi. Er alls-
staðar sömu sögu að segja. Þar, sem sauðkindin nær ekki til og
erfitt er að liöggva og rífa, þraukar björkin, og þaðan breiðist
bún út aftur, ef landið er friðað. Birkið getur vel þrifizt við
Steingrímsfjörð, þótt það verði kannske ekki eins liátt í loftinu
þar og í beztu héruðum landsins. Beitilyng sáum við bvergi, og
lítið af sortulyngi.
Guðbrandur Magnússon kennari kvað hafa fundið beitilvng
í Farmannsdal fyrir allmörgum árum. Það er algengt viðast um
landið, nema á Vestfjörðum og allt suður undir Hvammsfjörð.
Sonur prestsbjónanna fór með okkur um fjallið. Á bann dálítið
grasasafn og bætti nú við í óða önn. Við gengum á Steingríms-
liaug, um 350 m. yfir sjó, uppi á fjallinu. Er þaðan víðsýnt- en
það líkaði vel mörgum fornmönnum og létu heygja sig á slíkum
stöðum. Gróðurh'tið er þarna tippi, þótt ekki sé bátt yfir sjo-
Ber mest á gráum mosaþembum, melum og urðum. Skaflar lágu
liér og bvar í lautum, en kringum þá voru grónir kragar af gra'
mullu og fjallasmára. Einstaka jöklasóley og tröllastakkur b'fg'
uðu urðina, og fagurgular gullbrár gægðust upp úr rökum mos-
anum. Er víst harðviðrasamt þarna uppi.
Síðdegis 4. ágúst flutti presturinn okkur Gröntved að Svans-
hóli í Bjarnarfirði. Er það seinfarin leið, naumlega jepþafær —
og það fyrst í sumar. Við ókum heim að Geirmundarstöðum 1
Selárdal. Telja sumir Geirmund beljarskinn liafa haft þar eitt
búa sinna. Nú býr þar aðeins einn maður — og virðast samt
landkostir góðir.
Á Seláreyrum vaxa allstórar gulvíðihríslur á stangli, og mikið
er þar af fúnum lurkum. Var áður víðikjarr mikið á Selárdal, en
nú eru aðeins leifar eftir. Kvað bóndi maðk bafa eytt víðinum