Eimreiðin - 01.10.1947, Síða 76

300
SÝN
eimreiðin
um einum við — og engum
öðrum.
En frá þeim degi, að deilan
stóð út af minni lítilmótlegu
persónu og sjúkleika mínum,
hélzt þykkjuþungi milli Dada
og eiginmanns míns.
Svo var það eitt sinn síðla
dags, að ég fékk óvænta lieim-
sókn. Dada kom með lækni til
að líta á mig. Læknirinn skoð-
aði vandlega í mér augun og
var alvarlegur á svipinn. Hann
sagði, að hættulegt væri að
draga lengur aðgerðir til bóta,
skrifaði lyfseðil, og Dada lét
senda eftir meðulunum þegar
í stað. Þegar læknirinn var far-
inn, grátbændi ég Dada að vera
ekki að skipta sér af þessu máli.
Læknisvitjanir á laun myndu
ekki hafa annað en illt í för
með sér.
Ég var eiginlega hálfundr-
andi á því með sjálfri mér, að
ég skyldi hafa hugrekki til að
tala þannig til bróður míns. Ég
hafði jafnan verið hálfhrædd
við liann. Ég er líka viss um,
að Dada varð hissa á dirfsku
minni. Hann þagði um stund,
en sagði svo: „Gott og vel,
Kumó. Ég skal ekki kalla á
lækninn oftar. En þegar meðul-
in koma, verður þú að nota
þau“.
Síðan fór Dada. Meðulin
komu fljótlega frá lyfjabúðinni.
Ég tók þau öll eins og þau
lögðu sig, ásamt leiðarvísunum
um hvernig ætti að nota þau —
og fleygði öllu saman í sorp-
gryfjuna!
Manninum mínum hafði
gramist afskiptasemi bróður
míns og tók nú að leggja enn
meiri rækt við að lækna í mér
augun en nokkru sinni áður.
Hann reyndi allskonar meðul.
Ég batt fyrir augun á mér, eins
og hann lagði fyrir, bar lituðu
gleraugun, sem liann ráðlagði,
notaði alla þá dropa hans og
duft, sem hann kom með. Ég
tók meira að segja inn lýsið,
sem hann var að gefa mér, þó að
mér lægi við uppsölum af
því.
1 livert skipti sem hann kom
heim frá spítalanum, var hann
vanur að spyrja áhyggjufullur
um líðan mína. Og ég var vön
að svara, að mér liði mikið bet-
ur. Ég varð sannnefndur sér-
fræðingur í sjálfsblekkingum-
Þegar ég fann, að vatnsrennslið
úr augunum fór í vöxt, hugg'
aði ég mig við, að það væri
ágætt fyrir augun að losna við
svona mikið af óhollum vessum,
og þegar vatnsrennslið minnk-
aði, þakkaði ég það snilli
mannsins míns, og var hreykin
af honum fyrir.
En það leið ekki á löngu, að
kvalirnar í augunum vrðu