Eimreiðin - 01.10.1947, Qupperneq 77

eimreiðin
SÝN
301
óbærilegar. Ég var að verða
blind, og ég liafði sífelhlan
höfuðverk dag og nótt. Ég fann,
að niaðurinn minn var orðinn
«ijög skelkaður, og hann var
farinn að láta í veðri vaka, und-
lr allskonar yfirskyni, að rétt-
ast mundi að ná í lækni. Svo
óg lét þá líka í ljós, að mér væri
ekki á inóti skapi að fá til mín
laekni.
Ég fann, að lionum létti mjög
Vlð þetta, og liann sótti undir
eins sama daginn enskan lækni.
veit ekki livað þeim fór á
rrrilli, en komst þó að því, að
jœknirinn liafði veitt mannin-
Uln mínum þungar átölur. Og
e^tir að læknirinn var farinn,
8al bann lengi liljóður. En ég
tnk um hendur hans og sagði:
"Hverskonar ruddi var þetta?
H' ers vegna sendirðu ekki held-
br eftir indverskum lækni? Það
lefði verið miklu betra. Held-
Ufðu að þessi maður hafi meira
Vlt á augunum í mér en þú?“
Éiginniaður minn var hljóð-
11 r’ en 8agði loks — og það var
astvrkur í röddinni: „Kumó,
Pað verður að skera upp á þér
augun“.
Ég lét sem ég væri gröm við
'ailn fyrir að hafa leynt mig
Pessu svo lengi. „Þú liefur allt-
3 _vhað þetta og þó aldrei sagt
Ueitt! Heldurðu, að ég sé sá
aumingi, að ég sé hrædd við
uppskurð?“
Honum létti mjög, þegar
liann fann livernig ég tók þessu:
„Það eru fæstir karlmenn svo
miklar hetjur“, sagði liann,
„að þeim ekki bregði í brún
við þá frétt, að það verði að
skera þá upp“.
Ég hló að honum. „Já, svo er
nú það. Karlmennirnir eru liug-
rakkastir í munninum, svo sem
gagnvart konunum sínum!“
Hann horfði á mig alvarleg-
ur og sagði: „Það er alveg rétt
hjá þér. Við karlmennirnir er-
um hræðilega hégómagjarnir“.
Ég hló, til þess að dreifa
áhyggjusvipnum á lionum, og
sagði: „Ertu viss um, að þið
séuð okkur konunum fremri í
liégómagimd einnig, eins og í
öllu öðru?“
Þegar Dada kom að heim-
sækja okkur, hrá ég lionum á
eintal og sagði: „Dada, aðgerð-
in, sem læknirinn þinn ráðlagði
mér, hefði orðið mér til mik-
illar hjálpar, en því miður not-
aði ég í misgripum inntökuna
í staðinn fyrir áburðiim. Og síð-
an ég gerði þessa vitleysu hef-
ur mér stórhrakað, og nú þarf
að skera upp á inér augun“.
Dada svaraði: „Þú varst und-
ir liandleiðslu manns þíns, og
þess vegna liætti ég að vitja