Eimreiðin - 01.10.1952, Side 48

264
ISLANDSVINURINN HANS HYLEN
eimbeiðin
orðið, og óþarft er því að telja upp. í bréfi til greinarhöfundar
(1. sept. 1951) lætur Hylen þess ennfremur getið, að hann sé
smám saman að snúa á nýnorsku kvæðum vestur-íslenzkra skálda,
enda hefur hann þegar í ljóðasöfnum sínum birt þýðingar tveggja
kvæða eftir Jóhann Magnús Bjarnason.
En svo að horfið sé aftur að þýðingasafni Hylens úr íslenzku,
þá eru þær þýðingar í heild sinni svo jafn vel af hendi leystar,
að vandi er að velja sýnishorn úr þeim. Þannig er t. d. hið ást-
sæla kvöldkvæði Þorsteins Erlingssonar „Nú blika við sólarlag
sædjúpin köld“ í nýnorska búningnum, og munu flestir mæla, að
hann fari kvæðinu vel:
„No glitrar ved soleglad havet som eld,
slik burde det vera kvar einaste kveld.
Ein svalande vindgust so reindæmd og god
med himmelen djupblá seg speglar i sjo.
Á, herlege stund, du er ovsæl for meg,
nár alt er so lysande fagert hjá deg,
og trákalde havet so venlegt og fritt,
og isnæme landet mitt smilande blidt.
Og fjelltinderadene hevjar seg kring
som risar pá vakthald um himmelsynsring,
og litfagre kveldsroden varslar no godt —
den blidaste dag etter ljuvlege nott.“
Þá ræðst Hylen ekki á garðinn þar sem hann er lægstur, er
hann þýðir „Norðurljós" Einars Benediktssonar, og kemst vel fi'a
því vandaverki, eins og þýðingin á þessu þjóðkunna erindi sýnir
eftirminnilega:
„No tykkjest meg alt so lite og smátt
á liva her fore og streva imote.
Um smásjeler slengjer hatet og hotet,
eg tilgjev deim alt báde hád og spott.
For hogloftet kvelver seg bjart og blátt.
No smiler kvar stjerna, um vonene svike,
og hugen seg lyfter mot alt som er godt,
og jordsoner kjenner seg gudar like.
Me skynar vár trott, me kjenner i nott
vár frirett i ljosheimsrike.“
Þannig mætti halda áfram, því af svo miklu og góðu er að taka