Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 74

LEIKLISTIN
Júnó og páfuglinn.
Rekkjan.
Þjóðleikhúsið okkar hefur á
þessu hausti tekið til sýningar
tvö erlend leikrit, bæði mjög
sæmileg frá höfundanna hendi.
Það fyrra, Júnó og páfuglinn,
eftir írska skáldið Sean O’Cas-
ey, er harmleikur í þremur þátt-
um, þýddur af Lárusi Sigur-
björnssyni. Hið síðara, Rekkj-
an, eftir hollenzka skáldið Jan
de Hartog, er hjúskaparsaga í
sex atriðum, og hefur Tómas
Guðmundsson þýtt.
Þótt Júnó og páfuglinn sé
harmleikur, er sú harmsaga,
sem þar er sýnd, blandin ósvikn-
um írskum húmor. Efnið er tví-
þætt: annars vegar einkalíf
f jölskyldu í Dýflinni, hins vegar
slær sjálfstæðisbarátta írsku
þjóðarinnar sinn sorgaróð, ymj-
andi þungum niði á bak við at-
burðarásina í einkalífi persón-
anna. Leikur þeirra Vals Gísla-
sonar og Arndísar Björnsdóttur
í hlutverki Jacks Boyle, pá-
fuglsins í leiknum, og konu
hans, Júnó Boyle, var sannur og
sterkur, einkum í síðari hluta
leiksins, og af öðrum leikend-
um ber sérstaklega að geta
Baldvins Halldórssonar, í hlut-
verki sonarins, Jonna, og Emilíu
Jónasdóttur, í hlutverki sorg-
mæddrar móður. Þá naut Gest-
ur Pálsson sín vel í hlutverki
hins hræsnisfulla uppskafnings
Charlie Bentham, barnakennara,
og yfirleitt leystu flestir hinna
leikendanna hlutverk sín vel af
hendi, þó hér sé ekki rúm til að
geta hvers einstaks, enda hlut-
verk þeirra sumra hvorki stór
né tilþrifamikil.
Þjóðleikhúsið mun nú hafa á
föstum launum nokkurn hóp
leikara, og virðist nokkur vafi
á, hvort það fyrirkomulag geti
haldist til lengdar, einkum þeg-
ar öðru hvoru er verið að fá er-
lenda leikara til að sýna á þvi
sama sviði, þar sem hinir föstu
leikarar vorir eiga að vera aðal-
máttarstólparnir. Standa þeir
við þessar heimsóknir meira og
minna aðgerðarlausir uppi, eðli-
lega á sínum fullu launum, og
má geta nærri, hvernig fjár-
hagsútkoman verður af slíkum
rekstri. Hvers vegna má ekki
reka Þjóðleikhúsið með leikur-
um, sem fá laun fyrir þau hlut-
verk, sem þeir leika, en engin
föst, eins og svo mörg leikhus