Eimreiðin - 01.01.1957, Side 35

MAÐUR VIÐ FÆTUR ÞÉR
19
Um leið og ég hraðaði mér fram hjá lágum bæjardyrunum,
sá ég, hvar hann hrökklaðist út um þær berhöfðaður, ennið
hátt og livelft, titringur um niðurandlitið.
Og á eftir honum kom hrúga af heftunum lians og dreifðist
eins og fjaðrafok um svartan kartöflugarðinn. . . Ég sá rétt
í svip bregða fyrir freknóttum kvenhandlegg, harðri konu-
hendi, sem krepptist og opnaðist, sá síðan mikil brjóst og
stórt andlit, samvaxnar, svartar brúnir. . .
7.
í sumar sá ég hann krjúpandi í Aðalstræti. Hann var að
leggja hellur á gangstéttina. Hann gerði það nötnum liönd-
um, vann verk sitt af stakri samvizkusemi. Allt í einu tók
hann krítarmola úr vasa sínum, strauk nýja helluna og krot-
aði á hana táknin, sem túlka tónana innra með honum, táknin,
sem eiga að sýna okkur samferðamönnunum inn í heimana
°g himnana, sem hann sér ofar öllu og öllum. . .
Aðan sá ég hann ganga upp Hverfisgötu: Lágvaxinn maður,
skreflangur, ákveðinn, álútur og háleitur, húfan niður í
hnakkagróf og grænn bitastokkur á baki. Einmana maður,
hrjúpandi við fætur fólksins, vegagerðarmaður, mennskt hljóð-
færi. Og svört þögn allt um kring. ..
☆
Utan við þá voldugu bókmenntahreyfingu, sem hafin er, getur ekkert
skáld staðið, sem ætlar sér nokkra framtíð. Enda er þegar svo komið,
að hver uppvaxandi rithöfundur, sem nokkurs metur list sína og hæfi-
'eika, velur skilyrðislaust hina nýju stefnu. í sögu bókmenntanna hafa
farið fram hlutverkaskipti. Skáld verkalýðshreyfingarinnar hafa tekið
þar við forustunni, og þau ein eiga framtíðina. Öll grózka hins vaxandi
fífs, allur veruleiki þess, býr í skáldskap hinnar nýju stefnu. Máttugra
°g glæsilegra tímabil en nokkru sinni hefur áður þekkzt, er að rísa í
bókmenntum heimsins.
Kristinn AncLrésson í „Rauðir pennar“ 1935.
Byltingin gengur í liring eins og maður, sem villzt hefur í þoku. Hún
fendir að lokum þar, sem hún hóf göngu sína. Og á leiðinni hefur hún
glatað næstum öllum sínum farangri.
Norska skáldið Torolf Elster.