Eimreiðin - 01.01.1957, Qupperneq 53

VEGIR GUÐS ERU ÓRANNSAKANLEGIR 37
°g ætlast á um hina hliðina. Veðurfarið, landsmálin og sykur-
skammturinn fengu líka sitt. Stríðið mikla úti í heiminum
°g hann Vilhjálmur Þýzkalandskeisari, sem komið hafði öll-
Uin þessum ósköpum af stað, höfðu ekki farið varhíuta.
Er þessu skrafi var lokið, barst talið að Ásbirni, syni Sig-
Ul'ðar. Hann var lengra í burtu en allur heyásetningur og
vetrarkuldi með sinn sykurskammt, — fjarlægari en allt stríð,
— úti í Ameríku, þar sem fellibyljirnir geisuðu og hnefastór
kaglkorn féllu úr blálofti um hásumarið. Á sléttunni í Ame-
i'íku átti Ásbjörn heima hjá bróður Sigurðar, sem var ríkur
niaður og ræktaði hveiti. Þessi slétta var svo stór, að þó
maður gengi heilan dag og nóttina með og hlypi við fót, þá
sá maður ekki út yfir hana. Úti á sléttunni í þessu undralandi,
hjá einkasyni Sigurðar í Bár, gerðist skrafið stundum þaul-
sætið, og það fór einnig svo að þessu sinni. Stundum hafði
Sigurður meðferðis bréf frá Ásbirni og las þau fyrir fóstra
minn.
Að þessu sinni var samtalið orðið langdregið og ég hálf-
sofnaður í rúmi mínu, þegar ég heyri að fóstri minn spyr:
- Hefurðu ekki fengið bréf frá Ásbirni þínum nýlega?
- Nei, það er nú síður en svo, mælti Sigurður. — Ég hef
ekkert heyrt frá honum í langa herrans tíð, — ekki síðan
1 átjándu vikunni held ég að það hafi verið, þá fékk ég frá
honum nokkrar línur. Síðan eru liðnir nærri fimm manuðir.
Ég skil ekkert í því, hvað dvelur hann, drenginn, að skrifa
mér. Annars fer nú að styttast í því, að hann þurfi að skrifa
°kkur, blessaður, því að hann kemur nú heim í vor og tekur
vonandi við hokrinu af mér.
- O sei, sei. Ég held þú farir nú svo sem ekki að hætta,
þó að hann komi heim, sagði fóstri minn. Hann sættir sig
nú líklega við minna.
- Já, ég held það, en hitt er nú aðalatriðið. Ég er farinn
að þreytast, og mig langar til að sjá hann taka við þessu af
mér, áður en ég er orðinn of útslitinn og gamall til að njóta
þess. Hann er nú eina barnið, eins og þú veizt, og ég vona,
að hann hafi séð það fyrir sér þarna vestra, drengsnáðinn, að
hvorki ég né Bárarbúskapurinn þurfti að sjá eftir þeim árum.
Ég hafði glaðvaknað við tal þeirra. Mér var hin mesta for-