Eimreiðin - 01.01.1957, Síða 57

VEGIR GUÐS ERU ÓRANNSAKANLEGIR
41
ina til mín. Hönd mín luktist þykkum og hlýjum lófa. Gam-
all maður og lítill drengur gengu heim til bæjar. Fóstri minn
hélt áfram.
— Hann dó úr lungnabólgu, hann Sigurður. Hann ofkæld-
ist við að bjarga sauðunum frá Hvoli af flæðiskerjum í vik-
unni, sem leið. Það var ekki við því að búast, að hann þyldi
að fá lungnabólgu í þriðja sinn, eins og hann var orðinn mæð-
inn og farinn,-----en það var gott, að hann fékk að deyja,
úr því svona fór með hann Ásbjörn,------já, mér þótti vænt
um það.
— Er hann Ásbjörn ekki kominn? sagði ég og kippti í
hendi fóstra míns.
— Onei væni minn, sagði hann þreytulega. Hann fóist á
skipi á leið til vígvallanna, trúi ég. Bréfið kom heim að Bár,
úaginn sem Sigurður dó.
Ég losaði höndina úr lófa fóstra míns á hlaðinu. Hann
gekk í bæinn.
Hann Sigurður í Bár var dáinn, Sigurður vinur minn, og
hann fékk ekki að sjá Ásbjörn áður en hann dó, - að sjá
Ásbjörn, hann var dáinn líka, Ásbjörn kæmi aldrei, og ég
sæi Sigurð aldrei aftur, en það var þó gott, að hann lékk bréf-
ið frá Ásbirni, — bréfið var ekki frá Ásbirni, og hann As-
hjörn var dáinn og Sigurður kæmi aldrei aftur til okkai. Sig-
urður vinur minn var dáinn, og fóstri hafði sagt, að sér þætti
vænt um það, en Sigurður hann var vinur fóstra míns, — því
sagði fóstri minn þetta, hann hafði sagt, að honum þætti
vænt um, að Sigurður væri dáinn. Það var andstyggilegt, hann
fóstri var vondur maður, það var skrýtið, að ég skyldi ekki
hafa fundið það fyrr, það var vondur maður, sem sagði, að jrað
væri gott, að Sigurður fékk að deyja, Sigurður vildi ekki
deyja, hann vildi fá að sjá Ásbjörn, ég hafði heyrt hann segja
það, en Ásbjörn var dáinn líka,----en ég vil fá að sjá hann
Sigurð, taka í höndina hans, heyra hláturinn hans, — þetta
hlaut allt saman að vera vitleysa, þetta gat ekki átt sér stað.
Steinarnir í skemmukampinum voru hrufóttir, en þeii voru
hlýir af brennandi sól, og úr holum þeirra og mosatóm lagði
þekkan ilm. Loftið var blátt, og á himinsjónum voru skýja-
flotar á leið sinni út yfir dalinn. Lindirnar niðuðu, og lóan