Eimreiðin - 01.01.1957, Page 62

46
EIMREIÐIN
töfrandi fögur og hrollvekjandi að hrikaleik, hrjóstrug og
furðuleg að gróðursælli mildi, og í lífsbaráttunni gætir mjög
öfga, dvalakenndrar og draumlokkandi biðar og ákafs spenn-
ings og djúprar útlausnar í baráttu við brotsjóa og björg —
með ógnun dauðans yfirvofandi, — fátæktar — jafnvel ör-
birgðar — og sárra vonbrigða, sem skiptast á við höpp og
gnægð.
T. N. Djurhuus er þarna engin undantekning. Hann er
gæddur skörpu raunsæi, sem helzt í hendur við ljúfsára
dreymni og rómantískt flug, lífsnautn hans er mjög rík, en
ekki síður hrollurinn, sem vitundin um fallvaltleik alls hins
fagra og yndislega vekur, og undrunin yfir gátu lífs og dauða
er svo að segja hvarvetna sá undirstrengur, sem ómar í huga
lesandans, þegar hann hugsar til þessara ljóða að lestri lokn-
um.
Ég er því miður ekki nógu vel að mér í færeyskri tungu
til þess að vera bær að dæma um, hve hnitmiðuð sé smekk-
vísi höfundarins um orðaval og blæbrigði, en hins vegar
skynja ég, að mál hans er fjölbreytt, mjúkt og sterkt til skiptis,
ríkt að litum og hljómrænum tilbrigðum, og víst er um það,
að stílblærinn er stórum persónulegri á síðari bókinni en
hinni fyrri. Færeyskir ritdómarar telja sig sjá móta fyrir áhrif-
um ýmissa annarra skálda — meðal annars þeirra Davíðs og
Tómasar, en að mínum dómi er þar ekki öðru til að dreifa
en sameiginlegum einkennum norræns skáldskapar á öðrum
fjórðungi þessarar aldar. Hin einu persónulegu áhrif, sem
ég tel mig verða var við í hinni síðari ljóðabók T. N. Djur-
huss, eru frá Nis Petersen, sem hinn ungi Færeyingur er auð-
sjáanlega andlega skyldur, þó að hvor um sig sé gildur fulltrúi
náttúru og menningar síns lands og sinnar þjóðar. Ég fæ ekki
séð, að áhrifin frá skáldskap Nis Petersens falli nokkurn tíma
utan við þá umgerð, sem er eðlileg og samræm persónuleika
hins færeyska skálds.
Þó að persónulegar tilfinningar skáldsins komi oftast fram
í kvæðum hans, stundum sem ódulinn eldur á arni hugans,
en oftar sem launheit glóð undir felhellu, eru þau yfirleitt
mjög myndræn, og á því er mikill rnunur, hve myndirnar
eru persónulegri í síðari bókinni og hið myndræna betur sam-