Eimreiðin - 01.01.1957, Side 70

54
EIMREIÐIN
in höfðaletur. Fékk hann aura og mat fyrir spænina og var í
sjálfsmennsku, kallaður húsmaður. Glaður var hann ætíð og
barngóður.
Ein af mínum ljúfustu bernskuminningum er sú, er
mamma sendi okkur með jólamat upp að Hamarsgerði til
Páls. — Það var þungur kistill, sem við roguðumst með upp
mýrarnar og brekkurnar, fullur af mat og sælgæti. En hug-
urinn bar okkur hálfa leið, og vel var okkur jafnan tekið í
Hamarsgerði. Þar bjuggu Bjarni og Marín, og þar var dóttir
þeirra Gíslana, sem við kölluðum Jönu. Hún var nokkuð
mikið eldri en ég og kunni mikið af sögum. Síðar komu
þangað tveir drengir, Bjarni og Guðmundur, er gerðust félag-
ar okkar og vinir. Þau Bjarni og Marín höfðu áður verið í
vist hjá foreldrum mínum. Fátæk voru þau, en bjargálna,
sparsöm og dugleg, — afbragðs fólk. — Jafnan fengum við þar
sykurmola eða liagldabrauð og annað sælgæti. — Bjarni hafði
reitt mig fyrir framan sig fi'á Hvammi í Norðurárdal að Mæli-
felli, þegar ég var á þriðja árinu. í Hamarsgerði vorum við
eins og heima hjá okkur; þar vorurn við oft allan daginn og
lékum okkur, borðuðum og drukkum. Þetta göfuga, góða
fólk hefur skilið eftir hugljúfar minningar og einlægt þakk-
læti fyrir ágæta leiðsögn á vegi lífsins. Bjarni Benediktsson,
Marín Gísladóttir og Gíslana dóttir þeirra hvíla nú öll undir
grænni torfu. Engin tákn né stórmerki skildu þau eftir á
þessari jörð. Þau munu gleymast eins og allur fjöldinn, sem
fer veg allrar veraldar, um leið og þeir hverfa, er þekktu
þau. Fyrir mér eru þau eins og hreinir daggdropar á morgni
lífsins, sem spegla himindýrðina í sínu litla hveli. —
Það er svo margt, sem krakkar dunda við. Tímunum sam-
an getur maður bograð úti við læk, brotið af skarirnar og
reist þær upp á rönd á lækjarbakkanum. Það verða heilar
borgir, með turnum og hvelfingum. Þótt maður sé króklopp-
inn og allur sýldur að framan af þessu sulli í frostinu, gerir
það ekkert til. Jakaborgirnar vaxa upp með öllum læk, alla
leið upp undir Haugshús, en það eru ærhúsin, yzt í túninu.
— Ærnar eru ennþá hafðar í beitarhúsum uppi undir Hnjúk.
Þangað gengur Sigurður Magnússon á hverjum degi í hvaða
veðri sem er, þessi ramefldi, duglegi maður, hægur, stilltur