Eimreiðin - 01.01.1957, Síða 71

IJR FREMRIBYGGÐ OG TUNGUSVEIT 3J
°g æðrulaus, ágætlega greindur, les ágætlega og er bezta
skytta. Oft kemur hann með stóra rjúpnakippu á kvöldin, sem
hann hefur skotið á meðan hann stóð yfir fénu á beit. Mjog
oft eru rjúpur etnar þá vetur. — Á kvöldin les Sigurðui oft
sögur, en rímur eru ekki kveðnar, eftir að ég man eftir mér.
Einu sinni kom gestur og kvað eitthvað úr Göngu-Hrólfs-
rímum Bólu-Hjálmars; mér leiddist það söngl og skildi ílla.
— Þá var munur er þeir Árni Eiríksson á Nautabúi eða Jon
Jakobsson á Víðimýri komu og spiluðu á orgelið og sungu.
hað voru skemmtileg kvöld, oft margt fólk, er söng. Nei,
rímurnar voru horfnar úr tízku, bæði sem skáldskapur og
söngur, þegar ég man fyrst eftir mér. Þær áttu engin hök í
yngra fólkinu; þeirra hlutverki var lokið í hinu lifandi líii.
~~ Ivona Sigurðar Magnússonar var Signý Halldórsdóttir, dug-
leg og merk kona. Þau fóru síðar að búa í Hvammkoti, og
þar dó Sigurður á bezta aldri.
Margt og gott fólk var hjá foreldrum mínum á þeim ai-
um, — nrargt af því var lengi. Krossmessan eða vinnuhjúa-
skildaginn fannst mér versti dagur ársins, ef einhvei fói. Eg
man aldrei eftir að nokkur færi, sem ég ekki syrgði og sa eít-
lr- Svona var fólkið mér gott og hugljúft. —
Á þessum árum var flökkufólk enn á ferli um byggðir an s
ins. Ég man eftir Sölva Helgasyni, sem nú hefur verið haf-
inn í æðra veldi í stórum bókum. Sölvi var leiðinlegur, feit-
ur og grobbinn karl, rak okkur krakkana frá sér, þegai hann
v'ar að sýna fullorðna fólkinu pírumpár sitt og fígúrur, og
sagði að þetta væri ekki fyrir börn, þetta væru heimsmenn-
ingarleg listaverk, sem enginn skildi nema hann sjálfur og
§uð almáttugur. Okkur bömunum stóð einhver geigvæn eg-
Ur stuggur af honum, eins og hann spillti andrúmsloftmu
hringum sig, og við vorum fegin, þegar hann fór. Allt öðru
máli var að gegna með Mylnu-Kobba. - Að vísu var hann
miklu verr til fara en Sölvi, en það var ekki illt að vera í
nálægð við hann. Kobbi gekk um sveitir og bauðst til að
■Alappa upp“ kvarnarsteina, en kvarnir, handsnúnar, voru
þá á hverjum bæ, og var í þeim malaður rúgui. — Vatns-
mylna kom á Mælifefli skömrnu eftir að ég fór fyrst að muna
ehir mér, og litlu síðar tók rúgmjöl að flytjast inn. Kobbi