Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 37

DR. HELGI PJETURSS
269
hann hafi unnið ennþá frábærara afrek með hinni aðdáan-
lega vel rökstuddu og víðfeðmu heimsfræði sinni. Sjálfur dró
hann ekki dulur á, að illa færi, ef þessar uppgötvanir sínar yrðu
ekki þegnar. í niðurlagi síðustu bókar sinnar, Þónýals, minn-
ist hann eftirminnilega á þetta. Verður enn ekki séð að þess-
um málum hafi verið veitt sú athygli, sem vera ætti og þörf
væri á. Hvort myndi ekki geta verið, að hið ískyggilega útlit
naeð framtíðina og ýmis fyrirbæri, sem virðast vera illur að-
dragandi, sé ekki án alls sambands við sinnuleysi manna á
æðri sjónarmiðum, sinnuleysi á því að íhuga sem bezt það
sem rökfastast hefur verið sagt um tilgang lífsins og stöðu
rnannkynsins í alheimi? Ef til vill finnst sumum ótrúlegt,
að einn maður geti leitt í ljós svo yfirgripsmikil sannindi.
Hér hljóti að vera um að ræða meiri og minni heilaspuna.
Hú hefur gervöll saga þekkingarinnar sýnt, að upptök alls
þess, er til umbóta miðar, er einmitt að rekja til yfir-
burða einstaklinga. Getur það verið þáttur í að skilja, að svo
muni enn verða. En sem hjálp til að skilja, að dr. Helgi var
shkur maður, verður að hafa í huga, að hann hafði í vöggu-
gjöf öðlazt óvenju miklar gáfur og sérstætt skapferli. Þegar
hann setti sér fyrir viðfangsefni, tók það liug hans allan. Hann
Var fljótur að sjá líkurnar og finna samræmi og um leið að
losna við viðurkenndar skoðanir, er ekki höfðu við rök að
styðjast, ennfremur að leiðrétta, ef honum hafði yfirsézt, sem
raunar er torfundið.
VIII.
Allir, sem kynntust dr. Helga, komust að raun um, að þar
Var á ferð óvenjulega þroskaður maður. Mér verður ætíð í
'Uinni hin ríka góðvild hans og hinn ynnilegi fögnuður, þeg-
ar hann frétti urn eitthvað, er til umbóta horfði. í návist
hans fann maður streyma hreinleika liugans — og að honum
mátti fyllilega treysta. Hann hafði auk gáfna fengið mann-
hóm og manngöfgi í vöggugjöf í ríkum mæli. Með aldrinum
mógnuðust þessir eiginleikar hans, sem mun að nokkru mega
reþja til þeirrar nýju þekkingar á lögmálum lífsins, er hann
Hnn, og lífsspeki, er upp af henni spratt. Maðurinn sem
Sagði, að „hið illa væri örðugleiki, sem sá kraftur lífs vors er