Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 56

288
EIMREIÐIN
áfram, enda þótt hann finni, að hann hefur ekki lengur tök
á hlutverkinu.
„Konjak“, segir hann og hellir í bollana. „F.inn óblandað-
an, áður en við kveðjum Jretta líf, Magnús Magnússon . ..“
Hann hlustar á sína eigin rödd, ósannfærandi og ýkta. Kveðja
þetta líf . . . Nei, hann fýsir ekki að kveðja þetta líf. Hann
einbeitir huga sínum einmitt í leit að ráðum, er megi forða
honum frá að leggja nokkuð í hættu.
Mangi mehe hafnar drykknum.
„Maður fær sjóðheitt púns hjá púkunum og Vítisbrandi,“
segir hann og kumrar kuldalega.
Gunnar læzt verða hneykslaður, en í raun og veru þótti
honum Manga vel segjast. Þessi orð gáfu honum hentugt til-
efni til að teygja tímann um hríð með trúarlegum vanga-
veltum.
„Á ég að trúa því, Magnús Magnússon, að þú ætlir þér
að ganga bölvandi í dauðann? Sem kristinn maður hlýt ég
að ...“
„Já, reyndu bara að telja mér trú um, að þú sért kristinn,
skrattinn þinn. Komdu.“
„Sleggjudómum svara ég ekki, Magnús Magnússon. Þeh'
eru ekki þess verðir og við, kristnir menn, erunr teknir að
venjast þeim.“ Rómur Gunnars er hátíðlegur og liann finn-
ur, að hann er að ná aftur tökum á leiknum. „Fyrst ætla eg
að skella í mig konjakinu og síðan ætla ég að krjúpa liérna
við kassahornið og biðja. Komi Jreir svo með riffla sína-
Enginn skal mæta dauða sínum nreð rneiri hugprýði og' sál-
arró en Gunnar Br. Sigmundsson."
Hann setur bollann á munn sér og teygar úr honum, setui
hann harkalega á kassann, þrífur konjaksflöskuna og stingm
henni í vasa sinn og býst síðan til að falla á knén.
En Manga mehe er ekkert heilagt, þegar hann er í þelIíl
hamnum. Hann gerir sér lítið fyrir og þrífur í jakkakraga
Gunnars og kippir þessum lágvaxna spikkjagga fram að dyr'
unum með einu, snöggu handtaki.
„Ekkert andskotans kjaftæði,“ hvæsir hann. „Komdu.”
Hann opnar svefnherbergisdyrnar og gengur fram í e^c\
húsið. Gunnar fylgir honum, en fer sér hægt. Konan situr :l