Eimreiðin - 01.10.1957, Side 60

292
EIMREIÐIN
pabba þeirra um leið og hún gengur fram hjá honum, og það
er þverúð og stolt í augnaráðinu.
,,Þú ert sama sortin og hún móðir þín, stórbokkinn þinn,“
tautar Gunnar Br. Sigmundsson.
„Góða nótt, Gunnsi,“ segir Mangi mehe og labbar af stað
með hendur í vösum. „Skárri eru það tekjurnar . . . Verðurðu
ekki að telja þetta fram til skatts?“ Hann glottir og hverfur
fyrir húshornið.
Og Gunnar Br. Sigmundsson stendur einn eftir á hlað-
varpanum.
☆
Hin þjóðspillandi áhrif ljótrar blaðamennsku leyna sér ekki í voru
landi. Heilir flokkar eru aldir upp í því að mæla bót svívirðilegum
bardagaaðferðum, að vera umburðarlyndir, að afsaka lygar og rógburð,
að telja sér trú um, að pólitík eigi að vera, hljóti að vera kviksyndi af
rangindum og lubbaskap. Mikill liluti manna í þessu landi lítur nú svo
á, eftir viðburði síðustu ára, að lygar og rangindi séu ekki einasta lög-
leg vopn í pólitískri baráttu, heldur og liin einu vopn, sem bíti, séu
sigursæl og liappadrjúg. Til forna þótti Jjað fagurt, að vilja heldur falla
við lieiður en lifa við smán. Nú á dögum er af nokkrum liluta Jtjóðar-
innar talið sæmra að halda þingsæti eða lafa í valdastóli við smán og
rangindi en falla með sóma. Og þessi linignun sómatilfinningar og dreng-
lundar og karlmennsku á íslandi er ávöxtur af lítilmannlegri og þræ!-
lundaðri blaðamennsku.
Kristján Albertsson
i útvarpserindi um islenzka blaðamennsku■
Þótt menn tali tungum engla um lýðræði og réttlæti, frið og bræðra-
lag, þá stoðar það lítið, ef þeir blóta hatrið á laun. Miskunnsemi og
sannleiksást eru hinar einu öruggu varnir mannsins gegn mönnunum,
hin eina trygging hans fyrir frelsi sínu og lífi. En ef frá henni er horfið>
virðist vandséð, hvar niður komi. Þá virðist einhver tilgangur geta helg'
að öll meðul. Þekkingin í öllum sínum mikilleik er ekki einhlít og getur
dregið til falls, ef hún stjórnast ekki af mannslund, því að þar, sem
brjóstin hætta að geta fundið til, gróa ekki framar hin góðu blóm, held'
ur eitraðar jurtir ofstækis og hermdarverka.
Pálmi Hannesson
i erindinu „Ef et betra telk■