Eimreiðin - 01.10.1957, Síða 78

310
EIMREIÐIN
skemmtilegt og ber þess ljóst vitni,
að ótrúlega margir Skaglirðingar
hafa mál og rím á valdi sínu.
Hér er ekki rúm til að fara út í
ljóð einstakra höfunda, en hér skal
þó birt sonnettukorn eftir þann
mann, er einna mest starf mun hafa
lagt í útgáfu þessarar bókar, svo
sem raunar fleira, sem unnið hef-
ur verið á vettvangi menningarlífs
með Skagfirðingum hina síðustu
áratugi. Sá maður er séra Helgi
Konráðsson:
GÖMUL MYND.
Gömul mynd í gömlum sumarblæ.
á gömlu vori, sem er löngu horfið.
Það fellur lækur fram hjá
grónum bæ,
og fjallið gnæfir yfir vindum sorfið.
Við lækinn situr mey með vor á vör,
og vatnið teygar
hennar bros af munni,
og hvergi bregður skugga af skýjaför
frá skærum himni
niðrað djúpsins grunni.
Og ferðamaður fór um dalsins veg
og festi þessa mynd í hjarta sínu:
í gliti ofið geislar, bros og tár.
Og þessi maður, það var einmitt ég,
og þá var mikil gleði í brjósti mínu.
— En síðan hafa liðið ótal ár.
Guðm. Gislason Hagalín.
Þorsteinn Valdimarsson: HEIM-
HVÖRF. Ljóð. Heimskringla.
1957.
Enginn ljóðelskur maður getur
lesið svo Ijóð Þorsteins Valdimars-
sonar, að honum dyljist, að þar sé
skáld, sem mikils megi af vænta.
Þorsteinn er gæddur frumstæðri
næmni á tilbrigði íslenzkrar nátt-
úru, liti, línur, angan, breytilegar
raddir vinda og sjávar, frjóboða
vors og uggvæni hausts, og svo sem
af djúpri náttúruhvöt ann hann
landi, þjóð og menningarerfðum.
Honum er og í brjóst borin rík
lineigð til að skyggnast undir yfir-
borð raka lífs og örlaga, skynjar
þar á bak við óræð öfl, sem skelfa
og laða í senn. Allt þetta speglast
þannig í ljóðum hans, að þegar
honum tekst bezt upp, verða áhrif
þeirra furðu sterk og varanleg.
Þorsteinn er bragfimur og orð-
vís, og hann hefur mjög í heiðri
forna íslenzka bókmenntahefð.
Hann hefur auðsjáanlega þaullesið
eddukvæðin, lært af málfari þeirra
og málbragði og orðið fyrir djúp-
um áhrifum af anda Völuspár. En
hann hefur líka hrifizt af viðlögum
og af innlendum og erlendum þjóðj
kvæðum, trúlega einnig af aust-
rænum skáldskap, innblásnum af
dultrú og dulvísi. Áhrifa alls þessa
gætir í ljóðum hans, einkum þegaf
hann finnur hjá sér ríkasta hvöt
til að leggjast djúpt. En það er eins
og hann hafi ekki fyllilega gert sér
grein fyrir því, hvað séu honum
eðlileg viðhorf, og stundum tekst
honum ekki að samræma til heild-
ar og móta í deiglu eigin persónu-
leika hin ýmsu blæbrigði annar-
legra hughrifa. Hann hefur þetta
á tilfinningunni, og þá leitast hann
við að finna rím og hrynjandi, sem
falli við hin stríðandi áhrif. Svo
verður þá form hans andkannalegb
lína ljóðsins hlykkjótt og stirðleg,
hrynjandin svo sem hriktandi.
f hinni nýju ljóðabók Þorsteins
koma greinilega fram kostir hans
og gallar. Þar eru nokkur hreim
tær og heillandi kvæði, önnur, þar