Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 26

14
EIMREIÐIN
unum. Birnirnir leggjast í híði sín.
Önnur dýr leita uppi skúta og
urðir, til að skýla sér fyrir nepj-
unni. Rjúpan á sér hvergi frið-
land, en grefur sig í snjó á nótt-
unni.
Er ég kvaddi hreinkónginn
Thuri síðast þá sagði hann: „Þeg-
ar þú kemur aftur, þá er mitt liús
þitt hús.“ Synir hans, Atti og
Amul, gáfu mér góðar gjafir, dótt-
irin Aikia og ráðskonan Sosoló
grétu báðar en valvan Labba sagði:
„Islanninn kemur aftur þegar Ai-
kia hefur eignazt son, mörg tungl
munu verða kringlótt áður.“ Þetta
var einmæli, en ég trúði því ekki
þá, þótt Aikia væri gjafvaxta og
kvenna fegurst á norðurslóðum.
Einn var meðal Sama, er talist gat
henni samboðinn, Palto bjarnar-
bani, en prinsessan hataði hann
og langaði jafnan að slá hann með
hreinsvipu.
Þó fór það að vonum svo, að
þau Aikia og Palto urðu hjón og
settust að í Kleyfum, en ég gat
ekki setið brúðkaupið, þótt hátíð-
lega væri boðið.
Nú var ég staddur í Helsinki,
hafði farið víða um álfuna og
haldið sýningu í borginni. Þetta
var snemma vors, óvenju kalt og
stormasamt. Oft hafði hugur minn
dvalið meðal Samanna, og í
draumi hafði ég „talað við feð-
urna“ eins og Lappar segja.
Frá Rovaniemi — höfuðborg
finnska Lapplands — kom sím-
skeyti: „Vorið er komið við vötn-
in, vegirnir þurrir, árnar liafa rutt
sig“. Þetta lofaði góðu, en ég beið
eftir veðurfregnum frá völvunni
Löbbu. Árla morguns kom bréf frá
„Aðalstöðvum". „Labba lofar góðu
veðri og sumar hreinkýrnar eru
að eignast kálfa. Birnirnir að
koma úr híðum sínum.“ í fórum
mínum var flugskírteini sem
tryggði mér „alla þjónustu i lofti
og á láði“ ókeypis. Hamingjan var
fullkomin. Vordagar í Samalandi,
æfintýri undralandsins í norðri,
þar sem ennþá var hægt að veiða
silung á ísilögðum vötnum, aka i
hreinsleða og fara á skíðum með
Samafólkinu, um fjöll og dali.
Gaman var að fljúga yfir Þús-
undvatnalandið og sjá hvernig það
breytti um svip, eftir því sem norð-
ar dró, varð grárra og kuldalegra
unz fannadrög sáust í hæðum og ís
á vötnum. Ber lítið á bústöðum
manna er Austurbotnum sleppir.
Staðnæmst var í Rovaniemi og
stærri borgum, rétt aðeins tími til
að fá sér kaffi á flugvöllum með
einstaka vini er veit um ferðalag-
ið. Allir segja að lokum er þeir
kveðja: „Nú er fagurt á vatna-
svæðunum og við hin Heilögu
fjöll.“
Þótt snemrna væri lagt af stað,
þá var farið að bregða birtu er við
lentum á nyrzta flug\'ellinum við
Ivallo, þar tekur á móti mér Palto
bjarnarbani, brosandi, svo að skín
í snjóhvítar tennur í „álnarbreiðu"
andlitinu". Aikia og litli sonur
bíða þín heima á Kleyfum“ segir
hann og augun leiftra.
Bíllinn sem hann ekur minnir á
dráttarvél og skriðdreka, öslar yfir
allar torfærur og skilur eftir reyk-
ský í skógargötunni. Betra að vera
öllu vanur og allt sé vel pakkað.