Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 30

18
EIMREIÐIN
menn grátt. Þeir ráða niðurlögum
stærðar hreintarfa hæglega, jafnvel
gaupan flýr undan þeim. Á vorin
er bannað að skjóta birni, nema
ef þeir gera endurteknar árásir á
hreindýrahjarðirnar. Annars er
löppum enn sárar um hunda sína,
j^eir verja lijarðirnar fyrir úlfum,
refum og jörfum. Úlfurinn heldur
sig venjulega fjarri byggðum, en
gerir árásir í hópum jafnvel á Jjess-
um slóðum. Gaupa og örn geta
einnig tekið nýfædda hreinkálfa.
Lappapiltar eru á verði, og fella
margan úlf og ref, fá jjeir 700
mörk fyrir að skjóta úlf en liálfu
minna fyrir refinn.
Á Kleyfum var tíminn fljótur
að líða, Jjví margt var að skoða, ég
hafði aldrei dvalist að vorlagi á
þessum slóðum. Á kvöldin var
spjallað um veiðimennsku og sagð-
ar sögur, af viðskiptum dýra og
manna.
Þegar ég sagði vinum mínum
að mig langaði til að teikna bjarn-
dýr, þá brá þeim sýnilega; í dýra-
görðum er það ofur auðvelt, og
jafnvel á haustin geta skógarbirn-
ir verið gæfir. Á vorin eru jreir
hættulegastir, og frameftir sumri,
un/. húnarnir eru sjálfbjarga. Palto
hló að þessari firru en Aikia fórn-
aði höndum í örvæntingu, hún
hafði séð fólk sem lent hafði í
hrömmum á bjarndýrum.
Til jress að fá mig til að hætta
jressu var stungið upp á að fara í
veiðiför, vaka gegn um ís, og skoða
hreinburðinn. Það var góð skemmt-
un, við veiddum bæði bleikju og
urriða, fallega fiska. Steiktum
bleikju á lappavísu úti í skógar-
rjóðri. Þegar heirn kom um kvöld-
ið lágu boð fyrir urn að risabjörn
liefði gert usla í hreindýrahjörð
Thuri og sona hans, tengdasonur-
inn bjóst strax til ferðar, og ég
hugði gott til að geta nú séð og
ef til vill teiknað bjarnarveiðar,
auk jtess hafði ferðinni upphaflega
verið heitið jrangað. Lagt var af
stað árla næsta morgun, fara varð
fjallveg svo við urðum að bera
farangur okkar, Aikia slóst í förina
Jtví langt var síðan að hún liafði
verið í lieimsókn hjá ættfólki sínu.
3 veiðihundar ráku lestina. Handan
fjallsins biðum við eftir ferðavagni
hjá einsetukarli sem hafði jjjálfað
Palto í veiðum, hann liafði felt
margan risabjörn og stundað einn-
ig gildruveiðar frá barnæsku. Leg-
ið úti í snjóhúsum, langt norður
í fjöllum að vetrarlagi, oft kom-
ist í mikinn vanda í viðureign við
úlfa og birni. Ævisaga hans var
merkileg, og eins útbúnaður allur.
Varla hefi ég séð harðlegra andlit,
húðin var sem eikarbörkur, rist
rúnum fárviðra og harðrar lífsbar-
áttu.
í bílnum sagði Palto mér sér-
kennilegustu veiðisögu gamla veiði-
mannsins, var það viðureign við
stóran og slóttugan björn jtarna á
Kleyfarsvæðinu. Margan hirðingja
og skyttu hafði hann limlest og
drepið, ýmist rist þeim „blóðörn"
eða sópað hársvörðinn af höfði
þeirra. Sumir lifðu við örkuml eft-
ir viðureignina, en fleiri söfnuðust
til feðra sinna. Björn þessi gekk
ávallt frá dýrum Jteim, sem hann
tók, Jxmnig, að önnur rándýr og
hræfuglar höfðu nóg að gramsa í.