Eimreiðin - 01.01.1961, Blaðsíða 36

24
EIMREIÐIN
Á fjallið lagði ég í leiðinda veðri,
þetta var erfið dagleið og ekki von
mannabyggða fyrr en handan
fjalla. Þar átti að vera skáli frá
ferðafélagi Suomi, hafði hann ver-
ið notaður af skíðafólki urn vetur-
inn og var því viss gisting þar. Á
leiðinni yfir fjöllin sá ég jarfa, það
er lymskulegt dýr og durgslegt, gjó-
ar tii manns gulum glyrnum og flýr
í ofboði.
Þreyttur og snjáður kom ég til
skálans í Ijósaskiptunum. Ljós var
í gluggum og reykur úr strompi, ég
var sárfeginn. Húsið var ekki ýkja
stórt, og hugsast gat að það væri
fullt af gestum, ég kvaddi dyra með
hálfum huga.
Dyrum var lokið upp með varúð,
þar stóð lappastúlka og brosti svo
skein í perluhvítar jafnar tennur.
Spékoppar vóru í báðum kinnum,
augun myrk og óræð, hárið hrafn-
svart eins og jafnan hjá velættuð-
um löppum. Hún bauð mig vel-
kominn að fyrra bragði á ensku,
en ég svaraði með kveðju Samanna,
„Diiben“, lagði hönd á hjarta
og hafði yfir kallmerki hinna hvítu
hreindýra Heilaga fjallsins. Hún
svaraði á sama hátt, og spékopparn-
ir í kinnunum urðu enn dýpri.
Svo bauð hún mér í skálann, rétti
mér þétta, Ijósbrúna hönd og kall-
aði mig bróðir.
Við arininn sat hennar raun-
verulegi bróðir, riðvaxinn og snagg-
aralegur strákur, með greinilegan
ættarsvip hinna kynbornu. Hann
var einnig auðsjáanlega feginn
gestkomunni, og sömuleiðis guli
hundurinn þeirra systkinanna, sem
heilsaði með því að reka trýnið í
fót minn.
Mér leizt vel á þrenninguna, og
alla umgengni í skálanum. Allt bar
vott um næman fegurðarsmekk.
Ég settist við eldinn, birkikubb-
arnir í arninum fylltu stofuna þægi-
legum ilmi, en yfir eldinum hékk
gamall og svartur ketill.
Samræður tókust hikandi, en
þegar kaffið gekk milli, voru allar
hömlur leystar. Gesti ber að segja
frá ferðum sínurn og heimkynnum.
Leiðarbréf mitt tóku þau rnjög há-
tíðlega, rétt eins og þjóðhöfðingi
væri kominn. Enginn íslenzkur
gestur hafði komið á þessar slóðir
svo þau vissu. Þau höfðu lesið
ýmislegt skemmtilegt um landið
mitt, er þau voru í skóla í Rova-
niemi.
Lífsferill þessara unglinga var
harla áhrifaríkur, foreldra sína
báða misstu þau á sviplegan hátt,
í snjóflóði. Áður höfðu þau átt
skemmtilegt heimili, tjaldbúðir og
„gamma", mörg hreindýr og sleða
með bjöllum. Röð af frostavetrum,
stríðsárin og úlfar, höfðu höggvið
stór skörð í hinar prúðu hrein-
hjarðir. Hópar af dýrum tapast
yfir Tenó-ána, og verið handsömuð
af norskum fógetum, það kostaði
mikil fjárútlát í sektum og langar
ferðir. Eldingar og pestir, allt
hjálpaðist að til að eyða hjörðinni.
Að lokum voru foreldrar þeirra ör-
eigar, byggðu lítinn kofa við Tenó-
ána, veiddu sér til rnatar og lögðu
gildrur fyrir héra og læmingja. Þau
tíndust í fjallinu að vetrarlagi, voru
að vitja um gildrur er snjóskriðan
tók þau. Systkinin fengu ókeypis