Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 42

30
EIMREIÐIN
Eiríkur hrekkur upp úr hugsun-
um sínum og opnar hurðina.
— Ég hef ekkert kaffi liitað. í
rödd hans er sársaukakeimur, og
Kristbjörg skilur strax, að eitthvað
liefur komið fyrir. Hann lokar aft-
ur hurðinni, sest á kollóttan eld-
hússtól og slekkur ljósið.
Kæruleysi að gera ekki ávallt ráð
fyrir því versta. Rottan er þó heið-
arlegur fjandi mannanna —
minnsta kosti þeirra sem fátækir
eru af mat! Nú helur rottan marg-
faldað örbirgð hans; hann getur
ekki varist brosi yfir því að telja
Jjessa smámuni eftir — nokkurra
króna virði — aleiga lrans —.
Hann dregur andann Jjungt að
sér, þenur svo út brjóstið. Það eru
ójjægindi inni fyrir sem eru að
ágerðast. Elann ræður ekki við
Jjessi undarlegu umbrot, sem eru í
brjósti lians. Hann verður að opna
fyrir sársaukann og reiðina, áður
en einstæðings og minnimáttar-
kenndin ná tökum á lionum. Og
hann bítur á jaxlinn, kreppir linef-
ana, svo að hnúarnir hvítna, fram
á enni hans spi'ettur kaldur sviti.
hann hefur yfirunnið vonbrigði sín
— og samtímis vakna nýjar og bjart-
ar vonir í brjósti lians. Honum
tekst auðveldlega að afla einhvers
í matinn fyrir hádegi á morgun.
Með nýrri djörfung liugleiðir
hann Jrað, sem gerst liefur; hann
haíði ekki reiknað með svona til-
finnanlegu tjóni. Það olli honum
mestrar undrunar, að hafa orðið
fyrir tjóni af völdum Jjeirra, sem
liann hafði aldrei reiknað með.
Kristbjörg hefur sest fram á
stokkinn; hún undrast hvað dvelur
Eirík, Jjví að liana langaði sannar-
lega í kaffisopa. Auðvitað liafa rott-
urnar komizt í fiskinn — hann lá
þarna alveg fyrir Jjeim — en kaffi-
sopann átti hún Jjó að geta fengið
fyrir Jjví.
En ekki kom Eiríkur. Hvílíkt
háttalag; bæði glaðvöknuð og á fót-
um urn hánótt. Þetta er annars
óvanalega alvarlegt ástand — og
allt annað en hlægilegt. Hún er
hrædd við Jjetta. Þegar hún opnar
hurðina, sér hún að Eiríkur situr
og felur andlitið í liöndum sér.
— Situr þú liér í myrkrinu, mað-
ur, hverslags háttalag er Jjetta?
— Ég Jjarf ekki ljós.
— Hvers vegna kemur Jjú ekki
með kaffisopann?
— Ég veit ekki, einhvern veginn
féllust mér alveg hendur.
-- Hvað hafa rotturnar eyðilagt
fyrir okkur?
— Allt, bókstaflega allt!
— Það er lílsins ómögulegt. Þær
hafa þó ekki komizt í matarskáp-
inn?
— Þær hafa eyðilagt allt.
Kristbjörg kveikir á kerti og opn-
ar skápinn.
— Guð hjálpi mérl Allt á öðr-
um endanum. Skárri er Jjað nú
bölvaður vargurinn!
— Já, soltin hafa dýrin verið.
— Fyrr má nú vera.
— Ojá, hópast ekki mennirnir,
Jjegar að sverfur — og þá gildir fyr-
ir livern og einn að bjarga sér.
■ — Guð hjálpi okkur, Eiríkur!
Með tvö börn, og þú atvinnulaus.
Þú verður að fá eitthvað að gera í
fyrramálið.
— Ég sleppi ekki hálftíma vinnu,