Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 68

56
EIMREIÐIN
hann hreint og beint gróinn við
jörðina, svo að ég togaði þéttings-
fast í frakkalafið hans. En það var
engn líkara en hann tæki ekki eftir
því. Þetta var alveg gagnstætt við
mömmu, sem alltaf var vön að
ávíta mig, ef ég sýndi þrálæti, og
segja: „Larry, ef þú hagar þér ekki
betur, þá skaltu eiga mig á fæti.“
Ég gaf honum hornauga rannsak-
andi, velti því fyrir mér, hvort ég
ætti að fara að skæla, en mér sýnd-
ist hann eitthvað svo fjarlægur, að
slíkt mundi ekki hræra við honum.
Það var eins og maður gengi við
hliðina á fjalli. Ýmist tók hann
ekkert eftir því, þótt ég þrifi i
hann, eða hann skotraði augunum
niður til mín rétt eins og honum
væri skemmt. Aldrei hafði ég fyrir-
hitt nokkurn svo upptekinn af sjálf-
um sér.
Þegar við settumst við teborðið,
var aftur byrjað að „tala við föður
þinn.“ Nú snerust samræðurnar um
kvöldblaðið, sem hann lagði frá sér
annað veifið og sagði henni fréttir
úr. Að mínu áliti var þetta hreinn
fláttskapur. Ég var reiðubúinn að
keppa við hann um athygli mömmu
að jöfnum leik, en þegar hann gat
barizt með vopnum, sem aðrir
lögðu honum upp í hendur, urðu
sigurhorfur mínar harla litlar.
Hvað eftir annað reyndi ég að
skipta um umræðuefni, en það kom
fyrir ekki.
„Þú átt að hafa lágt, meðan
pabbi er að lesa, Larry,“ sagði
mamma óþolinmóð.
Það leyndi sér ekki að henni
fannst meira varið í að tala við
hann en mig eða þá að hann liafði
einhver heljartök á henni, svo að
hún þorði ekki að segja eins og
henni fannst.
„Góða mamma mín,“ sagði ég,
þegar lnin var að breiða ofan á mig
um kvöldið. „Heldurðu ekki, að
guð sendi pabba aftur í stríðið, ef
ég bæði liann ósköp vel?“
Hún virtist hugsi stundarkorn.
„Nei, væni minn,“ sagði hún og
brosti við. „Það held ég, að liann
mundi ekki gera.“
„Og af hverju ekki, mamma?"
„Af því að stríðið er búið, væni
minn.“
„En mamma, guð gæti búið til
nýtt stríð, ef hann bara vildi.“
„Nei, drengur minn. Það er ekki
guð, sem býr til stríð, það eru bara
vondir menn.“
„Svo—já,“ svaraði ég.
Þetta voru nú meiri vonbrigðin.
Mig fór að gruna, að guð væri ekki
eins mikill og ég hafði lialdið hann
vera.
Ég vaknaði snemma næsta morg-
un, eins og ég var vanur, og það
sauð enn í mér. Ég samdi langt
samtal, þar sem frú Hægri kvart-
aði undan öllu því stríði, sem hún
hefði átt í við föður sinn, unz hann
komst á sin7i stað. Mér var reyndar
ekki vel ljóst, hvar þessi sinn staður
var, en mér fannst það bara rétti
staðurinn fyrir pabba. Því næst dró
ég stólinn að glugganum. Það var
tekið að birta af degi, en samt var
eins og einhver sektarblær hvíldi
yfir dagsbrúninni, og mér fannst
engu líkara en ég hefði staðið mátt-
arvöldin að verki. Ég var eins og
fyrri daginn barnrafullur af fvrir-
ætlunum og læddist nú inn til