Eimreiðin - 01.01.1961, Síða 71

EIMREIÐIN
59
>>En mig langar einmitt svo til
að tala, mamma, snökti ég.
»Það kemur ekkert málinu við,“
Syaraði hún ákveðnari en ég hafði
n°kkurn tíma heyrt hana fyrr.
»Pabbi þinn þarf að sofa. Skilurðu
það?“
Já, ég skildi það bara alltof vel.
% langaði til að spjalla, og liann
lll að sofa —. Hvers heimili var
þetta, ef manni leyfðist að spyrja?
»Mamma,“ sagði ég og var nú
Jafnákveðinn og hún. „Ég held það
'æri hollara fyrir pabba að sofa
einn.“
Það leit út fyrir, að ég hefði
a V.C^ ^á^að hana, þvi að nú leið
a löngu, áður en hún svaraði einu
°rði,
”Nú skal ég segja þér í eitt skipti
j^nr öii>“ sagði hún loks. „Annað-
Vort ^ggurðu hérna steinþegjandi,
a þú terð beina leið aftur í hol-
lna þína. Hvort viltu heldur?"
etta var meira ranglæti en ég
sen|j rönd við reist. Hafði ég ekki
];y Íð Eana að hreinni ósam-
^ ®mni 0g ósanngirni, og svo skaut
l|n sér undan að svara. Fullur af
ven'Íu °g öfund gaf ég pabba
v'.01 ^Park án þess að hún yrði þess
In* * n l33® varð hann hins vegar
° 1 ta'kilegar. Það rumdi í honum,
andf2ur^Íf Hann UPP aUgUn mCð
Eað^^3^ Cr kiuicicani>“ spurði hann.
han Var siceiiiing 1 röddinni, og
~~ þ11 einiriincii — ekki á mömmu
ss: . Ur rii dyranna, eins og liann
euihvern standa þar.
Svárað- n1- 600 Iangt liI morguns>“
dren 1 . n sefandi. „Þetta er bara
gruinn. Reyndu að sofna aft-
ur.“ Hún steig fram úr rúminu.
„Nú hefurðu vakið pabba þinn,
Larry. Það er bezt, að þú farir aft-
ur í rúmið þitt.“
Hún var róleg á svip, en ég fann,
að henni var full alvara. En ég vissi
líka, að dýrmætustu sérréttindi mín
voru í veði, ef ég snerist ekki þegar
til varnar. Urn feið og hún lyfti
mér upp úr rúminu, rak ég upp því-
líkt öskur, að það hefði vel getað
vakið dauðan mann, hvað þá föð-
ur minn. Hann stundi við.
„Bannsett lætin í þessum krakka.
Kemur honum aldrei dúr á auga?“
„Þetta er bara ávani hjá honum,“
svaraði hún rólega.
„Það er þá líka mál til komið,
að hann leggi þann ávana niður,“
þrumaði pabbi og reis upp í rúm-
inu. En svo sveipaði hann að sér
sængurfötunum og sneri sér til
veggjar, en gaut þó til okkar augum
um öxl sér, smáum, hatursfull-
urn augum. Maðurinn var illileg-
ur ásýndum.
Um leið og mamma opnaði her-
bergisdyrnar, slapp ég úr höndum
hennar. Ég þaut út í fjarsta hornið
og æpti eins og ég hafði röddina til.
Pabbi var aftur setztur upp í rúm-
inu.
„Haltu þér saman, bannsettur
óþekktarormurinn,“ sagði hann og
það var eins og röddin kafnaði í
hálsinum.
Mér féll allur ketill í eld og stein-
hætti að orga. Aldrei hafði nokkur
talað þannig til mín. Ég horfði á
föður minn og trúði varla mínum
eigin eyrum. Þá sá ég, að andlit
hans var afmyndað af bræði.
A þeirri stundu rann það upp