Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 73

EIMREIÐIN
61
»Sumt al' þessu eru mjög sjaldgæf-
ir og dýrmætir lilutir."
En smám saman varð mér þó æ
Ijósara, að honum hafði heppnast
skilja okkur mömmu að. Það
versta af öllu var, að ég gat ekki
§ei’t mér. grein fyrir því, hvaða
^fögðum hann beitti til þess né
heldur skildi ég í hverju aðdráttar-
‘öl hans var fólgið. Ég gat ekki
ar|nað séð en hann væri á allan hátt
nhnna aðlaðandi en ég. Hann tal-
a®i óvandað mál og sötraði, þegar
l'ann drakk teið. Lengi vel liélt ég
helzt, að það væru blöðin, sem
lann las fyrir hana, sem lienni
Þættu svona skemmtileg. Ég tókst
Pá fyrir að spinna upp alls konar
legnir og lézt lesa þær fyrir hana.
‘ tundum datt mér í hug, að það
'^eri af því að hann reykti pípu,
en mér fannst sjálfum mjög til um
Pá athöfn. Ég fór því að laumast
|h að nota pípurnar hans, unz
lann stóð mig að verki. Einnig tók
e8 upp á því að sötra við borðið,
en fflamma sagði bara, að það væri
'•ndstyggð að heyra til mín. En mig
Srunaði nú samt, að það sem hér
riði á*aggamuninn væri þessi heilsu-
spdlandi óvani þeirra að sofa sam-
an> svo að ég tók að venja komur
rnniar inn í herbergið til þeirra,
snuðra þar um og tala við sjálf-
an mig, svo ag þau héldu ekki, að
e8 væri að gefa þeim gætur, en
e8 sá aldrei neitt grunsamlegt til
11 ra. Loks rann ljós upp fyrir
tTler- Allt var undir því komið, að
jrjaður væri orðinn stór og hefði
r’ng á hendinni, og ég sá, að ég
1 aut að bíða e£tjr þy£
n >neð sjálfum mér óskaði ég
þess að hann vissi, að ég liafði ein-
ungis slegið málum á frest, en alls
ekki gefizt upp. Svo var það eitt-
hvert kvöldið, þegar mér fannst
hann óþolandi, þar sem hann sat
sírausandi. Og þá lét ég hann loks-
ins hafa það:
„Mamma," sagði ég. „Veiztu,
hvað ég ætla að gera, þegar ég verð
stór?“
„Nei,“ anzaði hún. „Hvað skyldi
það nú vera?“
„Ég ætla að giftast þér,“ sagði
ég ofur rólega.
Pabbi rak upp rokna hlátur, en
honum tókst þó ekki að villa mér
sýn. Ég vissi, að hláturinn var bara
látalæti. Og mamma var glöð á
svipinn þrátt fyrir allt. Ég fann
með sjálfum mér, að henni hlaut
að vera liugarléttir að því að vita,
að vald pabba yfir henni yrði um
síðir brotið á bak aftur. „Já, held-
urðu ekki, að þá verði gaman?“
sagði hún og brosti við.
„Jú, þá verður ógurlega gaman
að lifa,“ sagði ég fullur af einlægni,
„og við skulum eignast mörg, mörg
börn.“
„Rétt er nú það, væni minn,“
sagði hún blíðlega. „Ég liugsa að
við fáurn nú bráðum lítið barn hér
á heimilið, og þá færðu nógan
félagsskap."
Ég varð himinlifandi við þessi
tíðindi, því að þau sýndu, að
mamma tók þó tillit til óska minna,
Jregar allt kont til alls. Og — auk
þess fannst mér Geneysfólkinu
þetta mátulegt.
En því miður fór þetta ekki alveg
eins og ég hafði gert mér í liugar-
lund. í fyrsta lagi var mamma allt-