Eimreiðin - 01.09.1963, Síða 44

228
EIMREIÐIN
„Allt ísheilt,“ svaraði Grímur.
„En hversu má Signý húsfreyja?"
„Heil má hún heita, ef brjóst-
kuldi hennar væri eigi allt að
drepa, bæði sjáll'a hana og hennar
nánustu. Þú kennir konuna, Grím-
ur.“
„Eigi jrekki ég brjóstkulda henn-
ar eða hjartafylgsni öll eins og Jiú,
Grímkell. Bert er að gott tillæti
hefur hún veitt Jrér, er Jrú gazt
Hörð við lienni, og enn hefur [iú
gert henni barn, svo að sambúðin
hlýtur að vera góð,“ sagði Grímur
og hló.
Grímkell leit á Grím stórum
augum og Jjagði stund ])á. En
hann var vanur bersögli hans og
þoldi honum meira en öðrum.
„Þú leggur léttan á og bregður
í glett, alls Jrú heyrir mér er skap-
Jjungt.“
„Fremur munu Jró aðrir henda
léttigaman að hjúskaparfari ykkar
hjóna en ég. Eða hvað ber nú á
milli?"
„Hún þylur bölbænir og heiftar-
orð yfir Herði syni mínum.
„Eigi má agann vanta,“ svaraði
Grímur.
„Hún er fordæða, mælir reiði-
þrungin áhrínsorð yfir barninu,“
mælti Grímkell Jrungbúinn.
„Þið eruð skapmikil bæði,“ sagði
Grímur.
„Eigi þori ég að hafa drenginn
lengur undir áhrifavaldi Signýar.
Og mér hefur í hug komið að biðja
þig að taka hann í fóstur, Grím-
ur.“
„Víst mundi ég hafa ánægju af
að fóstra barn ykkar Signýjar, ef
Jjað væri eigi á móti hennar skapi.
En í gegn hennar vilja tek ég eíg>
Hiirð í fóstur. Og vil ég nú hafa
tal af henni."
Að svo mæltu vindur Grímur sér
inn um brandadyr og gengur i
skála til Signýjar. Hún tekur
kveðju hans döpur í bragði og er
Jió fegin komu hans.
„Jafnan kemur Jni fóstri minn
Jregar mér liggur mest á, og jafn-
an hefur þú séð einhver ráð til
Jiess að hrinda vandkvæðunum-
En nú er mér óbjargandi. Nú er
ég (ill fyrir borði.“
„Hví mælir þú svo herfilega.
fóstra?"
„Nú er ég feig,“ mælti Signý-
„Og hvað er til marks um ]>að?
spurði Grímur.
„Nú hef ég verið svipt báðum
verndarvættunum, sem ég hafði
með mér frá Signýjarstöðum. Við
Jiað mun ég eigi lengi lifa.“
„Hvar er nú menið, sem þú hel-
ur lengi trúað á?“ spurði Grímm-
Signý benti á gólfið þar sem
menið lá í þremur lilutum.
Grímur tók það upp og skoðaði
vandlega.
Þessu hefur Hörður sonur þmn
afrekað. Og við Jrað hefur þú misSt
alla stjórn á skapi þínu.“
„Hann braut menið. Og er auð-
séð á öllu, að hann verður ólans-
maður.“
„Þá sýnist mér allt annað,“ sagði
Grímur, „því að ég sé í honum
mikið mannsefni og gott.“
„Hann hefur glatað hamingj11
móður sinnar og Jrar með lífi henn-
ar. Hann verður óheillamaður,
mælti Signý.
„Fast kveður Jni að fáryrðum