Eimreiðin - 01.09.1963, Qupperneq 47

EIMREIÐIN
231
winn, og Geirríði konu þína og
Geir son þinn, því að illt mun af
þessari ráðabreytni hljótast yður
lll handa. Leggja munu jaeir lag
saman, Hörður og Geir. En Hörð-
Ur er heillum horfinn. lllt mun af
standa. Sé ég fram. Sé ég norna
lað. Sé ég frændavíg, morð og
brenndan bæ, útlegð og rán. Eg sé
°8 þér munuð sjá er stundir líða.
Hvað bíður síns tíma.“
Grímur fiorfði undrandi á fóstru
Sllla, sem nú var orðin nábleik í
andliti, kyrr og alvarleg, köld og
ll0rnaleg, stóreyg, með starandi
augnaráð. Hann hryllti við henni.
Hvað sá hún?
N'ú gat hann engu svarað. Hann
st°ð uþp 0g gekk til dyra. Úti
uttl hann Grímkel aftur.
»Hvað mælti húsfreyja?"
»Eigi ber ég orð ykkar í mill-
um,“ sagði Grímur, „því að það
væri illa gert. En vel skil ég nú,
að þú vilt fá syni þínum annað
í'óstur og mun ég taka við barn-
inu, ef það er þinn vilji.“
„Lúk heill munni í sundur,"
sagði Grímkell feginn.
Fór nú vel á með þeim sem jafn-
an fyrr; þótt Grímur sæi vel sinn
hag, var hann drengur góður, gæf-
ur og gegn, en Grímkell stórbrot-
inn, jafnt í því að styrkja sína vini,
sem í því að hefna sín ef á hann
var leitað.
Þannig leiddu nornir atburði til
þess, að Hörður Grímkelsson hvarf
úr húsum foreldra sinna í æsku
með harmi þrútið brjóst og heift-
arfull áhrínsorð á baki, sem aldrei
léttu fyrr en uppfyllt voru að fullu
á aldurtilastund.