Eimreiðin - 01.09.1963, Qupperneq 84

268
EIM REIÐIN
— Og þá sagði hún mér hvers
\egna hún væri að fara út í Aran-
eyjar. Hún var að læra að mála og
leika á hljóðfæri — i Flórenz, og
svo bar það lil, að ungnr íri sýndi
henni myndir frá írlandi, — mynd-
ir, sem hann sjálfur hafði málað
þar á eyju nokkurri. Og þá varð
henni ljóst allt i einu, að hún yrði
að fara og sjá þessa eyju. Hún
vissi, að móðir hennar myndi líta
á það sem hverja aðra fjarstæðu,
að hún færi í slíkt ferðalag ein, svo
að hún fékk vinstúlku sína í lið
með sér, til þess að taka við bréf-
um og koma áleiðis bréfum, og þar
fram eftir götunum, meðan hún
var á ferðalaginu. Málverk drógu
hana til eyjanna, mig ljóð, og svo
atvikaðist það þannig, að við hitt-
umst þarna á þiljum Dun Angus
og urðum þegar vinir.
— Eyjarnar eru þrjár og fyrst var
komið við á Inisheer, minnstu eyj-
unni. Þar var engin bryggja og ekki
hægt að leggja að. Það brimaði
við ströndina og það var ógleyman-
leg sjón, sem við blasti, fegursta
myndin, sem ég hafði séð: Eyjan
grýtt og veðurbarin og hátignarleg,
litla fjaran, þar scm konur voru
klæddar rauðum pilsum, ])ilsklædd
börnin, drengirnir líka, svo að
huldufólkið þekkti ekki úr dreng-
ina og hnuplaði þeim, og þarna
voru litlir gráir asnar og svartir
strigabátar (currachs). Bátgrindin
er úr viði og strengdur á hana
tjöruborinn strigi, og þessir bátar
henta ekki til flutnings á nautgrip-
ttm og kindum, svo að flutningur-
inn á þeim út í skipið fór þannig
fram, að skepnurnar voru látnar
synda meðfram bátnum, en maður
sat við borðstokkinn og héll í horn-
in, en á þóftum sátu knáir ræðarar,
sem reru hart með löngum, blað-
mjóum árum, og er að skipshlið
var komið, var reipi brugðið uni
skepnuna og hún dregin á þilíur,
til flutnings á markað í Galway.
— Og trúið mér, það þurfti
krafta í kögglum, til þess að halda
í hornin á törfunum, þegar brun-
öldurnar risu. Og meðan Dun
Angus lá þarna atvikaðist svo, að
böndin gliðnuðu af einum tarfm-
um við skipshlið, og hann fór a
bólakaf, en með herkjum tókst að
koma böndum á hann á ný °S
draga hann upp, og rann þá blóð
úr vitum hans, og er niður í lestina
kom rak hann upp ámátlegt öskur
og svo korraði í honum, svo að
óhugnanlegt var á að hlýða og
hann valt út af dauður.
Þetta var mikið áfall fyrir fá"
læka fjölskyldu, sem hafði ali
hann í tvö ár, og hafði gert sér von-
ir um að geta lifað að mestu á þ)1’
sem fyrir hann fengizt, í heilt ar,
ásamt því sem greri á smáblettunr i
grýttri jörð, og því sem fékkst u
sjó. Og konurnar í þessari 1.1°
skyldu reru að skijrshlið í öðrunr
currach og ]rær stóðu við lestarop
ið og lrorfðu grátandi á tarí in11
liggjandi í blóði sínu á lestarbotn
inunr, og hugsuðu unr allt þJ ’
sem þær mundu nú verða að fara •
á mis við. ,.
— Þegar Kaðlín horfði á 111,1^
verkin í Flórenz flögraði vitan eg*
ekki að henni, að neitt slíkt mlin^
bera fyrir augu hennar, og P
var raunasvipur á andliti henn*