Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 39

eimreiðin
143
!'U" sj‘ilfri sér, eins og hún hafði
11(, áður en þetta gerðist.
”Pabbi,“ hvíslaði hún áköf og
?e,P * Pandlegg hans.“ Pabbi,
>*iiðu klukknaóminn. Það er
ukkan ykkar Heinrich. Mikið
1tónar hennar fagrir."
Karin hlustaði, og andlit hennar
°g augu ljómuðu.
enG,.lan “mhverfisvarþakin fólki,
0 | , 'r stóðu grafkyrrir, og föður
c °ttui fannst sem þau væru ein-
somul.
hll'kknahljómurinn ómaði sí-
1 um borgina.
le ^g skyndilega vafði Karin hand-
Rjunum um háls föður síns og
kyssti hann.
~ ’’.*>ahhi>“ hvíslaði hún. „Þetta var
U) 'Hsstykki Heinrich. Hann hef-
m Staðið sig vel. Er það ekki? Nú
við'H lann ieita leyfis hjá þér, að
ar i tlle8u,n eigast. Við megum það,
Puð ekki, pabbi?"
sitir/*11,1 h°rfði framan í föður
ar l • stlauk höndunum um kinn-
eft 'ans’ horfði hamingjusöm og
rvæntingarfull í augu lians.
„Pabbi," lirópaði hún óttasleg-
inn. „Þú grætur! Hversvegna græt-
ur þú. Ég hef aldrei séð þig gráta
fyrr.“ Hún fleygði sér í fang hon-
um og hvíslaði. „En við megum
eigast, er það ekki pabbi?“
Hann kyssti dóttur sína á ennið
og lét gæzlukonu hennar leiða
liana brott. Hann liorfði hljóðlát-
ur á eltir lienni, þar til hún hvarf
honum í mannþröngina. Þá leit
hann upp til turns Magðalenu-
kirkjunnar og hlustaði á Jnmga,
sakfellandi tóna Maríuklukkunn-
ar.
Aftakan fór fram meðan tónar
klukkunnar ómuðu enn.
Upp frá Jiessum degi varð Jrað
föst venja í Breslau að hringja
Maríuklukkunni, er sakamaður
var tekinn al' lííi.
Þess vegna var hún kölluð:
„Klukka syndaranna".
Ingólfur Kristjánsson
íslenzkaði.