Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 98

202
EIMREIÐIN
Kæru tilheyrendur! Efnið er ótæmandi fyrir mig. Ég gæti haldið
áfrani svo lengi, því það er svo margt annað, sem væri ljúft að
minnast á. Ég vona, að ég hafi ef til vill varpað einhverri skímu
á liann sein mann, að þið þekkið hann öll lítið eitt betur; vona, að
ykkur Jjyki ef til vill ofurlítið vænna unr hann eftir en áður, eftir
þenna stutta og ólullkomna fyririestur. Því að tilgangur minn var
sá, að ségja yður, að Steingrímur var ekki aðeins fallegur sem skáld,
liann var og fallegur sem maður, og á ég þar ekki við útlitið ein-
göngu. ()g í þeim skilningi var hann einnig að fríkka allt Iram í
andlátið. Og í lok þessa fyrirlesturs vil ég skýra yður frá ummælum
tveggja manna, eða vitna í tvær heimildir. Hin fyrri heimildin er
úr grein, sem prófessor Guðmundur Finnbogason skrifaði í Skírni.
Guðmundur prófessor var góðvinur föður míns og hann mat hann
mikils. En áður en ég les þennan kalla úr greininni, vil ég geta þcss,
sem yður er elt til vill ekki kunnugt, að andlát föður rníns bar að á
ágústdegi seinni hluta dags. Hann var staddur fyrir utan bæinn.
Var þar á göngu. Líklega ætlað að ganga um og bíða sólarlagsins, sjá
sólina hníga í djttpið, sjá hana lýsa upp „þetta einkennilega bláa
og hvíta fjall, sem liann var fæddur undir" (próf. H. N. í Andvara).
Snæfellsjökul. Hann fékk aðsvif og sncrt af hjartaslagi. Maður, sem
að kom, ()k honum heim. Móðir mín var ein heima. Htin var ein við
hvílu hans, er hann gaf upp öndina. I lann andaðist í faðnii hennar
fáum andartiikum eltir að hcim kom. Prófessor Guðmundur segir
í Skírnisgrein sinni:
Steingrím Thorsteinsson dreymdi eina nótt í desembermánuði
1912, að hann væri að lesa í bók, sem honum fannst hállt í hvoru
vera eitthvert æfintýri eftir sjállan sig. Þegar hann vaknaði, mundi
hann þetta:
Ró, ró syngur himininn heiður.
Ró, ró syngur foldin fríða,
Ró, ró syngur halið spegillagurt,
R<), ró syngur kvöldið með gullskýjunum í vestrinu,
R(), ró syngur hjartað í mér sjálfum.
Ró, ró! Amen.
Það er eins og barnslegur lofsöngur um sólarlagið eða drauin-
borin drög að kvæði um sólarlagið. Var það ekki kveðja hreinnar
sálar, sem borið hafði þjóð sinni ljós og yl?“ ,