Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 50

154
EIMREIÐIN
laust, og ekki búið að múrhúða
það. Við iengum okkur tvo kola-
otna til þess að hita upp í kring-
um okkur, en þegar við lögðum
í þá kom allur reykurinn inn í
húsið. Þá var reykháfurinn stífl-
aður. Húsið hafði alltaf staðið
opið og óvarið nreðan á bygg-
ingunni stóð, og krakkar og hver
sem vildi, gat gengið út og inn
um það, og hafði reykháfurinn
verið fylltur með grjóti og spýt-
um. Þarna átti Einar líka geymd-
ar átta tunnur af dönskum leir
til þess að móta úr, en leirinn
hafði verið eyðilagður með
glerjabrotum og öðru rusli, sem
í hann var látið. Þá mátti Sk(')la-
vörðuholtið heita óbyggt, og
þangað var tæplega akfær gata.
Þetta var eins konar úthverfi.
Jjar voru liskreitir hænsnakof-
ar og fleiri kumbaldar.
Þegar höggnryndirnar konm
heim frá Danmörku var kössun-
um raðað á holtið lyrir utan safn-
Inisið, og þar stóðu þeir vikum
saman, áður en unnt var að
koma verkunum fyrir í húsinu.
Einar var mjög óánægður yfir
því, hve nrikill dráttur varð á
því að fullgera húsið, og auk
þess var hann ekki allskostar
ánægður með snríðina yfirleitt.
Sjaldan man ég hann jafndapr-
an og þá, og það hvarllaði jalnvel
að honunr að gefast upp á öllu
saman og flytjast aftur út. En þá
reyndi ég að uppörfa hann og
telja í hann kjark, en það var
gagnkvæmt hjá okkur: við töluð-
tun alltaf kjark hvort í annað,
þegar á móti blés.
Loks rættist þó úr, og þegar
myndununr irafði verið konrið
lyrir í húsinu, og Einar hafði
fengið vinnustofu sína, tók hann
til óspiltra málanna. Og þeg-
ar hann var í vinnustofunni
gleynrdi hann öllu öðru en vinn-
unni, og oft var vinnudagurinn
langur hjá honunr. Meira að
segja eftir að heilsu lians tók að
hraka, vann lrann stundum dög-
unr saman. Það nrá líka með
sanni segja að hann lrafi unnið
til síðustu stundar, því að fjór-
um dögunr áður en lrann dó var
hairn í vinnustofunni. Þá var
hann að Ijúka við Kristshöfuðið,
scm er hér í safninu.
Einar hvíldist bezt á ferðalög-
um. Við fórum oft austur í átt-
haga hans, og svo sigldum við
venjulega þriðja lrvert ár lil Dan-
nrerkur. Þar áttum við nrarga
vini. Við bjuggum þar löngunr á
yndisfögrunr stað úti við Strand-
veginn. Einar ætlaði alltaf að
bjóða nrér til Ítalíu til þess að
sýna mér þá staði, sem hann konr
á í Róm, þegar hann dvaldist
þar. En þetta fórst alltaf fyrir.
Tínrinn leið svo fljótt frá okktii'
í Dannrörku. Nú hef ég hins veg-
ar látið verða af því að fara til
Ítalíu. Ég hef farið utan á hverju
ári frá því Einar dó, bæði til þess