Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 85
SILFURHÆRUR
Eftir Axel Thorsteinsson.
Erindi flntt 21. júní 1922
í Lundum (Lundar), Manitoba.
Háttvirta samkoma!
neof''' a"mörgum vikum, eða skömmu eftir að ég kom til Winni-
I )or§ar> leit ég íslending, íslenzkan öldung, og |iað var á þann
1 Ll'flr(igin voru þannig, að atvik þetta verður mér ógleyman-
r,öt a**a æ*‘- Og af því nafn þessa stntta fyrirlesturs á að nokkru
sina að rekja til þessa atviks, langar mig til þess að skýra frá
j ! nokkru ger. Um það leyti hafði ég verið liðug fjögur ár að
0"!laÍV fjögur ár voru síðan ég kom til þessarar álfu heims.
tif \\r'1 mUn ehhl fjani sanni að segja, að um það leyti er ég kom
ísle )nniPegborgar, liafi ég vart heyrt íslenzka tungu talaða eða
_ 1 erifiing augum litið í þrjú ár samfleytt. Mér hafði oft fundizt,
sak»SSl V’ e§ væri einmana, að sál mín væri ein. Ég hafði oft
h(ii;- lslenzks vinar, þráð íslenzkan málvin, er lagt gæti læknis-
bó a.stærstu> opnustu sár hjartans, þráð samvist við íslenzka sál,
l e» \ ■ ! 'ært uema um stund, eða þó ekki væri nema vita af ná-
a c
en
° ls*enzkrar sálar, sann-íslenzkrar. Ósk mín, oftlega upp borin
niln vókunóttum, rættist. En það varð með dálítið öðrum hætti,
ha'ði búizt við. Ég fór á fund, sem Þjóðræknisdeildin „Frón“
Fo la*fhl 1 ^Vinnipegborg. Ég fór þangað einn, ókunnugur öllum.
vír^ti engan og ég fann til þess, að ég þekkti engan og að ég
ei”n. Mér fannst í fyrstu, að ég hefði aldrei nokkurn tíma verið
eins hrærV'i °
lno ‘ ollega einn eins og einmitt þá, innan um alla þessa íslend-
ig°a', hanoað til ég leit — silfurhærurnar. Öldungurinn, prúðmenn-
,a’mnsha'dið Sveinbjörn Sveinbjörnsson, stóð upp. Hann lék þar
'aiifls S'lt *a°Ta °° 'ræga yið lofsöng síra Matthíasar, „Ó, guð vors
,v S' ^11 l-13® var á þeirri stund, er hann stóð upp og ég sá silliir-
llai lians, að mér l'annst eins og sál íslands hefði kysst sál