Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 103

EIMREIÐIN
207
Ert þú ekki á sama máli? Þær eyði-
lögðu fyrir mér hátíðleik áhrifa-
mikillar andvökustundar. Og slíkt
ljðn er ekki auðvelt að bæta.
Örn Álffinnur, hvíslaði ég út í
uóttina. Heyrirðu til mín? Ef þú
heyrir til mín, þá reyndu að setja
Þig í mín spor. Annars get ég ekk-
ei't talað við þig núna. Nóttin er
°í jarðnesk fyrir okkar himnesku
ást. Ég sendi þér hugskeyti við
tækifæri.
Góða nótt, elsku Örn Álffinnur.
Þín til dauðans (?)
Álfdís Erna.
l‘að var fallegasta nafn í heimi.
Hún hafði Itvíslað því að Erni
Álffinni, stúlkan frá Hvilft í
Hvalsfirði, dóttir Páls vitavarðar,
kvöldið, sent ballið var haldið í
haust eð var.
Álfdís Erna.
Örn Álflinnur hafði keppzt við
að skrifa það allan liðlangan vet-
Juinn. Meðan honum entist bréfs-
efui, hafði hann setið við að klóra
lJc(ð á blað með sinni stóru og
hluunalegu rithendi. Síðan hafði
hann tekið að skera það út á jötu-
höndin í f járhúsinu, því næst á liest-
‘Usstallinn og loks, þegar fyrsti
snjórinn var fallinn, hafði honum
•uðið tíðreikað upp í hlíðina fyrir
°*an baeinn, þar sem hann skrifaði
þetta undursamlega nafn í drif-
lv*ta fönnina nreð löngum fót-
’eggjunt sínum.
.. htundum þegar lítið bar á og
ln Álffinnur var einn síns liðs,
S(eUi hann færis að skrifa ofurlítið
meira. Þá bætti hann gjarnan sínu
nafni við, skrifaði nöfn þeirra
beggja af mikilli list og dró síðan
hjarta gegnumstungið gríðarmik-
illi ör umhverfis nöfnin bæði,
nokkurs konar ramma, er sam-
einaði bæði þessi nöfn og gerði
þau að órofa heild fyrir Guði og
mönnum.
Veslings Örn iitli Álffinnur! Það
mátti nteð sanni segja, að ástin
hlypi með hann í gönur. Þarna sat
hann við mestan liluta vetrar og
páraði þetta kvenmannsnafn, taldi
í því stafina og hafði það upp fyr-
ir sér hátt og í liijóði með þeim
fáránlegu tilburðum, sem jafnan
eru ástinni samfara.
Fyrir kom, að íaðir hans, Grím-
ur gamli bóndi, rækist á þetta dul-
arfulla hrafnaspark sonar síns,
þrifi hastarlega í öxl ónytjungsins
og bæði hann fáum en velvöldum
orðum að taka upp aðra og nyt-
samari iðju. En allt kom fyrir ekki.
Ástin hafði Örn Álffinn Grímsson
svo gjörsamlega á sínu valdi, að
ekkert, alls ekkert, megnaði að
ln ífa hann úr þeim tröllahöndum.
Ástin villti um fyrir honum, svo
að lömbin urðu slælega fóðruð
þennan vetur og stundum gleymd-
ist með öllu að brynna hestunum
og moka undan kúnum. Merkilegi
þetta með ástina. Vegir hennar
virðast olt á tíðum jafn órannsak
anlegir og vegir Drottins. Þarna
reikaði Örn Álffinnur um eins og
vankagemlingur og yrti livorki á
móðurmyndina sína né föður-
ómyndina livað þá á annað heim-
ilisfólk, svo sem Pétur vinnumann