Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 42

146
EIMREIÐIN
land og flytjast með honum til
ókunnugs lands, sem hún þekkti
aðeins til af afspurn. En aldrei
kveðst frú Anna liafa iðrast þessa.
Og nú í mildum aftanroða ævi-
kvöldsins, leika bjartir geislar
minninganna um huga hennar,
og hún lifir fyrir það eitt að hlúa
að verkum listamannsms og
vernda minningu hans.
Og þó að ofurlítillar beizkju
gæti hjá henni út af því tómlæti,
sem henni þykir safninu og lista-
verkunum vera sýnd af hinni
ungu, vélvæddu og tækniþenkj-
andi þjóð, kveðst hún þó hvergi
lengur finna sig heirna, nema á
íslandi í nálægð listaverka Ein-
ars Jónssonar.
Þó að Einar Jónsson liafi ver-
ið þakklátur þjóð sinni og kunn-
að vel að meta þá virðingu og
viðurkenningu, sem lu'in vottaði
honum, meðal anna.Es með þvi
að kosta heimflutning listaverka
hans, er hann hafði gert erlend-
is, og að byggja yfir verk hans í
Reykjavík, — fór því fjarri, að
hann væri allskostar ánægður
með byggingu safnhússins, eins
og fram kemur í bók hans Minn-
ingar. Þó taldi hann, að öllu væri
vel borgið meðan kontt hans nyti
við. Þess vegna mælti hann svo
fyrir, að safnið skyldi vera í
hennar umsjá s\o lengi, sem hún
óskaði, og að tillit skyldi tekið
til vilja hennar um allt það er
list hans varðaði, enda Jrekkti
enginn sem luin óskir Itans, né
hvað list hans væri fyrir beztu-
Þetta kemur meðal annars
fram í bréfi, sem Einar lét eftii'
sig til landa sinna, en skrifaði
mörgum árum fyrir andlát sitt.
En þar kemur einnig fram sú ást
og umhyggja, sem hann bar fyrh'
kontt sinni, enda segist hann
engri manneskju sem henni eiga
eins mikið að þakka.
Bréf þetta hefur aldrei verið
birt á prenti lyrr en nú. En það
hljóðar svo:
„Kæru landar!
Ég set hér fram fyrir ykkm
heitustu ósk mína, sem er sú, að
biðja ykkur fyrir konuna rnína,
hjálpa henni og láta henni líða
vel á allan hátt sem gæti staðið '
valdi ykkar að veita henni, ef svo
færi að ég yrði fyrr en hún kall'
aður burtu héðan.
Engri manneskju sem henni a
ég einsj mikið að þakka. Fra
fyrstu tímum er við höfm'1
[rekkst, hefur hún alltaf verið
mér hin sanna elskuríka og trU'
fasta sál. Engurn öðrum en nit’1
er kunnugt um Jiað, hvað hun
hefur offrað sér mikið fyrir m>S
og list mína — hvað hún nteð
innilegri gleði hefur á allan háh
létt mér lífið, eytt sínum líkan>s
og sálarkröftum til að bera
byrgðir mínar. Hennar líf hefu1
verið að gleyma sér og sínum íy1'