Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 101

Smásaga
eftir
Guðjón Albertsson

y
Ungis hlessa. Þess vegna hefur hún
hiosað svona til mín, þegar ég
bauð henni upjr . . .
Hann minntist þess skyndilega,
hann hafði varjrað kúlunni
'engst allra á íþróttamótinu fyrr
Urn daginn og nafnið hans verið
lesið ujrj3 í allra áheyrn. Örn Alf-
hnnur halði varjrað kúlunni l immt-
•ín ntetra og borið sigurorð af
heppinautum sínum. Hún hlaut að
nafa heyrt það líka. Hjartað í Erni
'ðlfíinni tók enn á ný kijrjr — í
Petta skijjti af einskærri gleði.
Htílík hundaheppn i, að hann
^ >'ldi einmitt núna ná sínu bezta
,asii! Ástundun ftans við æfingar
ll síðastliðnu sumri hafði borið
1 'kulegan ávöxt.
hg sá þig keppa, Örn Álffinnur,
t'íslaðj stúlkan aftur og var nú
'omiii með andlit sitt alveg að
•'Hdliti hans. Hún tyllti sér á tær,
, 1 ‘tÖ hún var höfðinu lægri. Ég
S‘l lJ’g hepjia. Þú hlýtur að vera
J Veg ægilega sterkur.
Y«, hvíslaði Örn Álffinnur á
'ttoti. Ég er ekkert sterkari en ger-
ist og gengur. Þetta var bara ein-
hver sérstök hejtpni.
Hvaða vitleysa, hvíslaði hún
þrákelknislega og lagði munninn
að munni lians. Þetta var gott hjá
þér — hreinasta afbragð
Þau diínsuðu áfram — dönsuðu
og gleymdu öllu — gleyntdu fólk-
inu í kringum sig, gíeymdu tíman-
um — gleymdu öllu.
Það var ekki fyrr en þau lágu
bæði úti undir hlöðuvegg, að Örn
Álfíinnur rankaði við sér. Þau
ltöfðu verið að kyssast. Örn Álf-
finnur liafði valið stúlkuna örm-
um og þrýst henni fast að sér.
Hann neri sér ujjp við hana og
lygndi aftur augunum í sælli vímu.
Hann hefði aldrei trúað því að
óreyndu, að svona gott væri að
halda utan um stúlku. Mittið á
henni, það var svo undursamlega
grannt og um leið svo ákaílega
mjúkt, — og leggirnir, sem stóðu
niður undan kjólfaldinum, — þeir
voru svo grannir og spengilegir, að
hann gat ekki stillt sig um að
strjúka þá ofurlítið.
Örn Álffinnur vissi ekki ná-
kvæmlega hvað tímanum leið,
Jregai' þau slitu faðmlögin. En það
hlaut að vera talsvert framorðið.
Það var orðið svo dimmt og vind-
urinn hvein svo óhugnanlega í
fjallaskörðunum.
Áður en þau kvöddust varð Örn
Álffinnur að lofa henni ]rví að
varpa fyrir hana kúlunni. Og hann
strengdi þess heit að varpa henni
alla leið á hafsauga.
Og við það stóð hannl