Eimreiðin - 01.05.1969, Blaðsíða 45

FISKVEIDAR VIÐ SANDSTRÖNDINA
115
svo að óþarft er að orðlengja það. Sá er þó munurinn, að mökkur-
inn frá vegunum á Jótlandi var hvítur; í öllu koma sérkennin í
ljós. Jens segir okkur, að nú geri fólk sér það til gamans og tilbreyt-
ingar að aka veginn gegnum skógræðslusvæðið á Tókaströnd, urn
10 kílómetra leið, til að sjá, hvernig malarvegur sé í raun og veru.
Hann hvetur okkur til að gera slíkt hið sama og við tökum því ekki
ólíklega, þar sem leiðin er sögð nýstárleg, en teljum fráleitt, að við
gerum það vegarins vegna. Jens lætur einnig óspart í ljós, að stjórn-
völd hafi létt stórum undir með fiskimönnum á ströndinni með því
að láta malbika brautirnar alla leið niður í flæðarmál við fiskiþorp-
in.
Ég hef veitt því athygli, að flest sumarhúsin á Tókaströnd, og
þau eru býsna mörg, standa reglulega á grasflesju milli greniskóg-
arins mikla og sandfjörunnar. Nú spyr ég Jens Röge, hvort hér sé
um tilviljun að ræða eða hvort ákveðnar reglur gildi um byggingu
sumarhúsa. Hann svarar því til, að enginn megi reisa sumarbústað
hér eða annars staðar, jafnvel í útkjálkahéruðum landsins, nema
eftir ákveðnu skipulagi. Er framkvæmd þessa skipulags í höndum
héraðsstjórnar eða landsnefndar? spyr ég. Þetta er í höndum ráðu-
neytisins, svarar hann; sérstök nefnd hefur með þetta allt að gera.
Hér á Tókaströnd má enginn reisa sumarbústað of nærri skóginum
og heldur ekki of nærri fjörunni. Þess vegna er þetta skipulag á
sumarbúðstöðum hér. Alger undantekning er Lyngbær, sem stend-
ur í skógarjaðrinum, en hann er líka hálfrar aldar gamall og reistur
áður en nokkur reglugerð varð til. Vafalaust fengizt hann ekki
endurreistur á sama stað og sennilega mætti ekki breyta honum eða
byggja við hann.
En fiskveiðarnar eru aðaláhugamálið. Eru líkur til, að veiðar
verði stundaðar í framtíðinni frá hafnlausri strönd Vestur-Jótlands
eins og verið hefur um aldaraðir? Jens Röge er vantrúaður á það.
Bátar stækka stöðugt, meira öryggis er sífellt krafizt og vélvæðing
í uppskipun, meðferð og nýtingu aflans ryður sér æ meira til rúms,
þar sem áður voru handtökin ein og mannaflið. En hvað tekur þá
við? Nýjar fiskihafnir. Og þá erum við komin að Hanstholm eða
Hanastaðahólma, eins og bærinn mundi heita á íslenzku.
Sagan um Hanstholm og hafnargerðina þar er löng saga, og við
erum öll sammála um, að önnur umræðuefni séu meira við hæfi þessa
viðkunnanlegu kvöldstund hjá þeim Rögehjónum. En samt er Jens
Röge þeirrar skoðunar, að við megum ekki far svo frá Lyngbæ, að