Eimreiðin - 01.05.1969, Blaðsíða 30

100
EIMREIÐIN
því stafar þeirri lykt, sem jafnan er í anddyrinu. Birtan er stálgrá, vegg-
irnir gráir, tröppustallarnir ljósari og lágur samræðuniður í loftinu.
Öðru hverju heyrist nístandi hlátur; þessi undarlegi hlátur, sem svo
rnargir háskólanemar eiga sammerkt. Fatahengið er oftast fullt og eftir
að ég hef gengið frá frakkanum, þannig að ekki sér í gatið í háls-
málinu, fer ég til stofunnar. Fyrir enda ganganna á efri og neðri hæð
eru gluggar frá gólfi til lofts og brúnn gólfdúkur speglar hvítri
birtu. Stofur eru á báða vegu við gangana, hurðirnar dökkgrænar merkt-
ar krómuðum rómverzkum stöfum og mjög lokaðar; rannsóknarstofur
á neðri hæð í hægri álmu, kennslustofur í hinum, auk þess kennara-
stofa, kabella, lesstofa og skrifstofur. Þegar komið er upp stigann, sem
hefur krómað handrið — og maður gengur setlega því ef farið er
hratt, þarf maður von bráðar að hlaupa eða hægja á sér, sem hvort-
tveggja er óviðurkvæmilegt — stendur maður annarsvegar við hol líku
eldhólli vegna þess að veggirnir eru af stórum gulbrúnum plötum eins
og risavaxnir múrsteinar, sviðnir. Gangarnir liggja til sitthvorrar hand-
ar og verönd yfir sjálfu anddyrinu, þar innaf holið. I það er skipað
grænum stólum meðfram veggjunum, lág borð og vænghurð fyrir
miðju eins og niðri. Þessar hurðir eru að því leyti frábrugðnar hinum, að
mann langar til að vita, hvað sé á bakvið þær. Innaf holinu er há-
tíðarsalur/lesstofa; á neðri hæðinni er bókasafn skólans.
Súlurnar frammi eru ferkantaðar og uppvið þær öskubakkar
úr steini. í stólunum sitja menn á hljóðskrafi og reykja. Umræðuefnið
er hitt kynið og vín. Á móti holinu er gluggi, afmarkaður niðri
frá dyrunum af digrum steinbita og nær allt upp til loftsins skiptur upp-
úr og niðrúr af steinstrimlum, sem deila birtu og rökkri þannig að
minnir á grafhýsi.
Allt í einu tekur mannfjöldinn kipp og ég með. Kennarinn er að
koma upp stigann. Hann bíður meðan hópurinn er að streyma inní
stofuna, kemur síðan inn sjálfur og tekur sér stöðu við púltið. Nem-
endasætin eru bekkjaraðir með áföstum borðum, innbyrðis samföst-
um, skólatöskustólum og borðröndin framanvið hvert sæti er sveiglaga.
Borðin eru svört. Bekkirnir eru níðþröngir, hreinasta helvíti að sitja
inn í bekknum, skárra að taka sæti við ganginn öðru hvoru megin.
Athugasemdabók er dregin upp, sumir glósa niður við púltið, ég kýs
fremur að hafa bókina á hnénu. Á hilluna undir borðinu eða borð-
röndina hefur verið skorið fangamark og maður undrast, hvernig hef-
ur verið hægt að koma við slíkum persónulegum innskotum hér. Skýr-
ingin virðist ekki geta verið önnur en að hér séu fátæklegar leyfar frá
gengnu menningarsögulegu tímabili.
Kennarinn er tekinn til við að stama út úr sér námsefninu. Ég
tek fyrir einn, sem hvorki er betri né verri en hinir. Sjálfur er mað-
ur búinn að setja sig í neytendastellingar. Ber hann augum. Svört