Eimreiðin - 01.05.1969, Blaðsíða 16

86
EIMREIÐJN
Frá þessum atburði voru nú
liðin tvö ár. Þau höfðu byggt
sér lítinn bæ uppi í Reykjadal
og búið hér síðan. Þarna höfðu
þau valið sér bústað vegna veið-
innar í vatninu vetur og sumar.
En nú voru þau ekki aðeins
þrjú í litla torfbænum í Hvamm-
inum. Nú voru þau fjögur. Fyrir
einu ári hafði Kormlöð fætt
þeim son. Þessum fyrsta inn-
fædda íslendingi var innilega
fagnað. Faðir hennar hafði tekið
á móti barninu og skírt það, því
að þau Kormlöð og hann voru
kristin. Náttfari lét það gott
heita, þó að hann væri Ásatrúar.
Dálítið hafði verið erfitt með
nægilega fjölbreyttan mat und-
anfarna vetur. Þó höfðu þau haft
selakjöt, harðfisk, þorskalýsi og
silung, bæði hertan reyktan og
nýjan, söl og fjallagrös. En eldi-
við var hægt að fá nægan úr
skógunum, og var því jafnan
nokkuð hlýtt í litla torfbænum.
Allt þetta flaug í gegnum huga
Náttfara, meðan hann hélt fram
skógarhlíðina þennan vormorg-
un. Tveggja ára saga þeirra lifði
og hrærðist í huga hans.
Fram undan sást nú litli torf-
bærinn í fögrum hvammi. Þar
beið Kormlöð hans með litla
drenginn. Veggir og þak húss-
ins var hvorttveggja grænt og
samlitt umhverfinu. Það bar því
ekki mikið á þessum fyrsta
bóndabæ á íslandi.
Úti fyrir tók Kormlöð glað-
lega á móti honum með kossi. En
drengurinn teygði út litla liand-
legginn í áttina til hans. Hann
lagði þá frá sér körfuna við hús-
vegginn og tók drenginn í fang-
ið.
— Þú hefur veitt lítið í dag,
góði minn.
— Já, netið var flækt í annan
endan. En ég fann andarhreiður.
— Það var gott. Ég ætla að
sjóða egg handa dregnum. Hann
er orðinn leiður á silungnum.
— Já, gerðu það, væna mín.
En hvar er pabbi þinn?
— Hann gekk hérna suður fyr-
ir vatnið til að tína sprek í eld-
inn.
— Segðu mér eitt, Kormlöð.
Er föður þínum farið að leiðast
hér hjá okkur?
— Ég er hrædd um, að hann
þrái heim til írlands, þó að hann
minnist lítið á það. En þó að
tækifæri bjóðist vill hann ekki
fara, nema ég komi með honum.
Ég er einkabarn hans eins og þú
veizt.
— Já, það er eðlilegt, að hon-
um þyki dauflegt hér. Og lítil er
von um skipskomu hingað. En
oft hef ég dáðst að pabba þín-
um að vilja leggja með okkur út
í þetta ævintýri.
— Okkur hefur liðið vel hér,
Náttfari. Hér hef ég lifað mínar
sælustu stundir. Mér er nóg að
hafa þig og drenginn hjá mér.