Eimreiðin - 01.05.1969, Blaðsíða 41

Viðdvöl í Lyngbæ III.
Fiskiveiðar við sandströndina
Eftir
Stefán Júlíusson
Klukkan er sex að morgni. Ég stend í fjörusandinum og horfi
á bátana dregna á flot á kröftugu vélspilinu. Himinn er fremur
ótryggur, far á skýjum og bólstarar við jörðu niðri. Samt móar fyrir
morgunsól í hvítu skýjaþykkni hið efra, og sjór er ekki ókyrr úti fyrir
sandinum. Bátarnir velta rótt og háttbundið um leið og þeir komast
á flot. Þá er vírum sleppt, og vélin knýr þá fljótt frá landi.
Þetta er annar morguninn okkar í Lyngbæ og nú hef ég komið
í tæka tíð. Það er líka ómaksins vert að vakna snemma til að sjá þessa
stóru báta mjakast eftir mjúkum hvítum sandinum, unz öldurnar
ná að lyfta þeim og vagga í sjólöðrinu. Maður bíður þess næstum
í ofvæni, að skipin fljóti upp og ruggi eins og þeim er áskapað. Það
er eitthvað annarlegt við að sjá 20-30 tonna báta hreyfast á þurru
landi.
En þetta er samt að gerast í mörgum stöðum meðfram endi-
langri ströndinni þessa morgunstund. Víða á vesturströnd Jótlands,
ekki sízt hér við Jammerbugten eða Kveinstafaflóa, er sjór ennþá
sóttur frá hafnlausari sandströnd. Þessu hefur vélaöldin ekki breytt,
eða öllu heldur: þessu hefur vélaöldin haldið við. Þegar breyttar að-
stæður og n) veiðarfæri heimtuðu stærri báta, kom vélknúna spilið
til sögunnar og tók við af mannaflinu. Óvíst er þó, hversu lengi veið-
ar verða stundaðar á þennan hátt hér um slóðir.
Ég stend álengdar og munda myndavélina meðan hver báturinn
af öðrum er dreginn á flot. Því miður hef ég ekki kvikmyndavél;
hún gæfi sannasta mynd af þessari athöfn. Það tekur undra skamma
stund að koma öllum bátunum á sjóinn, þótt spilið sé aðeins eitt.
Þennan morgun fara tíu bátar á sjó, en alls eru tólf skip á Tóka-
strönd. Spilið er í litlu húsi á kampinum ofan við sandfjöruna, svo