Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 13

TAKMÖRK
77
sínum. Faðir minn hossaði mér
ekki of lengi á hné sér. Afar og
ömmur veittu mér hæfilegan
skammt af lífsreynsluspeki aldr-
aðra. Á viðurkenndum réttum
tíma varð ég að fara að bjarga mér
sjálfur. Foreldrum mínum kom
svo vel saman að þau voru eins og
einn maður sem var alltaf sjálfum
sér samkvæmur í einu og öllu. Ég
fékk þannig engin þau umhverfis-
áhrif í bernsku, sem sálfræðingar
gætu tilrakið geðræna kvilla efri
ára.
Skyldumenntun mín olli mér
ekki erfiðleikum. Ég náði fram-
úrskarandi einkunnum án fyrir-
hafnar. Ég stundaði íþróttir og
leiki með félögum mínum og náði
góðum árangri. Varð ósjálfrátt vin-
margur og vinsæll.
Á þ'essum dögum naut ég þess-
ara svokölluðu hlunninda af jrví
að ég þekkti ekki og hugsaði ekki
um, að annað væri til. Allt það sem
ég þráði barst upp í hendur mínar
mér ómeðvitað eða að minnsta
kosti án átaka. Þetta bar einungis
að höndum eins og dagur á eftir
degi, eins og rökrétt afleiðing or-
sakar.
Ekki jjannig að skilja að aðrir
hafi gefið mér jr'etta. Ónei j^etta
var mér sjálfum að þakka eða
kenna. Til dæmis stundaði ég nám-
ið sízt betur en félagar mínir, en
náði ])ó miklu betri einkunn á
prófum, aðeins með j)ví að gera
mitt bezta. Alveg eins og allir gera.
Allir g'era sitt bezta, jafnvel let-
ingjar, heimskingjar og glæpa-
menn.
Nú segiði ef til vill að ég hefði
getað sleppt öllum lestri, stundað
íþróttir og skemmtanir, kitlað
stelpur, hrekkt gamalmenni, og at-
hugað síðan hver árangurinn yrði.
Að sjálfsögðu reyndi ég þetta, en
árangurinn varð ekki sá að efla
mig til frekari dáða. Þetta var mér
ekki nóg. Ég náði góðum árangri í
öllu saman án fyrirhafnar.
Eins og flestir strákar vann ég
um sumur, reyndi bæði leti og
dugnað, glæpamennsku og lieiðar-
leika og komst að jrví, að með
kænsku mátti fá sömu laun fyrir.
En slór og aðgerðarl'eysi er eitt hið
leiðinlegasta sem fyrirfinnst og
samvizkan er ríkasti þáttur hug-
ans, svo að ég hóf að nýju að gera
mitt bezta. Mitt bezta var nóg til
Jjess, að ég hefði getað hætt skóla-
námi og ])ó átt öruggan og skjótan
frama vísan innan veggja þess fyr-
irtækis hjá hverju ég vann. Ég var
nú farinn að finna sjálfan mig um
það leyti s'em skyldunáminu lauk
og gerði mér grein fyrir því, að
dagleg viðskipta- eða skrifstofu-
störf freistuðu mín ekki. Þau liafði
ég reynt og orið fljótt svo til full-
numa þessi fáu surnur. Ég var
ákveðinn í að tvískipta ekki lífi
mínu í vinnu og frístundir; kvöl og
ánægju, heldur helga mig eingöngu
áhugamálum mínum. Ég hugði því
að erfitt nám myndi verka livetj-