Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 38

102
EIMREIÐIN
arútveginum.“ Mælti tvíburabróð-
ir: „Og setja þjóðina á höfuðið."
Mælti tvíburabróðir: „Og svipta
oss þjóðerni voru.“ Mælti tvíbura-
bróðir og var þá mæddur mjög:
„Og hvað verður þá um oss?“
Mælti að endingu tvíburabróðir
og var þá mjög úr heimi hallur:
„Hverjir 'erum vér þá?“
„Ekki fáið þið mig ofanaf því,
sá ég hann í garðinum nær jólum.“
„Hehe,“ sagði náttúrumikli mað-
urinn, hehe.“
„En vitið þið það svo fyrir víst
að hún sé ólétt,“ spurði ein kerl-
ingin.
Einar tuttugu manneskjur hafa
að líkindum verið í hópnum við
skúrinn. Og nú hafði fólkið sezt
flötum beinum á jörðina.
„Hvers vegna kemur hún annars
ekki að breiða fisk? var spurt. „Svo
sér á h'enni."
Skúrinn að baki þeirra var
gluggalaus á þeirri hliðinni. Hann
var klæddur bárujárni, rygðuðu,
uppundnu, bláu o. s. frv. eins og
óntálað bárujárn verður með tím-
anum, og þakið v'ar flatt. Grastopp-
ar og fjörumöl var þar sem þau
sátu.
„En Stenki í Vör á nú ekki öll
börn sem koma undir í henni Gal-
vaskravík."
„Þetta er hann Kjartan sem
smíðaði kamarinn, trúi ég,“ sagði
sú skjálga.
„Ég er að skipta um vatn á tros-
inu og sé frá skúrnum hvar mað-
ur skýzt yfir hólinn og innum
gluggann á því Rósembergshúsi.
Hver það var? Látið þið mig
þekkja hann Stenka."
„Já, liver á að fara innum glugga
að næturlagi n'ema hann Stenki."
„Það er eins og þú sért ekki þeim
málum alveg ókunnug."
„Þú dróttar að og dróttar að.“
Uppvið skúrinn stendur tunna
ogofaní henni eru tvöhöfuð. Epla-
Mangi og stútungsstelpa nota
stundina til að smakka á andlitunr
hvors annars. „Iss,“ segir Epla-
Mangi, „þú kannt ekki að kyssa.
Hér í sveit heíur kossinn ekki enn
verið uppgötvaður. H'eldurðu að
kyssa sé bara að snerta með vör-
unum og sjúga að sér loft? Nei,
siðmenningin notar allslags teg-
undir kossa; sogkossa, segulkossa,
sleikkossa, lostkossa, skeifukossa.
Hér er engin kossamenning. Hér
er allt tómt frat.“
„Þú getur ekki leyft þér að al-
hæfa útfrá þessu eina atriði, sagði
hitt höfuðið með tómahljóði.
Kerlingarnar pískruðu og þref-
uðu. Karlarnir glottu en sögðu
fátt. Birtan brotnaði í saltinu á
skónum þess.
„Hvenær vætnir hún sín þá?“
„Þetta var nær jólum.“
Einhver taldi á fingrum sér.
„Ekki tek ég mark á því, sagði
hún Gunnvör.
„Vertu ekki að blanda þér í
þetta lalleruð manneskjan," sagði
móðir hennar.