Eimreiðin - 01.09.1971, Side 42

106
EIMREIÐIN
sprottið af þessu 'efni, aðeins stutt-
ar athugasemdir og þögnin lagðist
yfir hópinn að nýju.
Ein kona hvíslaði að annarri:
„Er það hjartað í mér eða þér sem
berst svona ákaft?“
Hver fyrir sig hlustaði á andar-
drátt hinna.
„Ekki trúi ég því nú samt að hún
Gunna haldist við inni í allan dag
i J^essu veðri.“
„Nei, hún Gunna kemur út.“
„Oseiseijá."
»Ojá.“
„Hm.“
Hönd fálmaði eftir annarri,
augnaráð mættust sem snöggvast
við snúning höfða á banakringlum
og varir kipptust til við tillitið.
Það var tvístígið, kollar klóraðir,
kverkar ræsktar, skirpt, nasir nudd-
aðar, hárrýjur kembdar, skuplur
lagaðar.
„Jæja, þá 'er það vinnan," sagði
Eðvar, horfði niður með nefi sér,
mjóu.
„Já, auðvitað vinnan,“ var sagt
djúpraddað: „Ég er víst búinn að
slóra í klukkutíma.
En enginn gerði sig líklegan til
að fara að vinna.
Maðurinn í bláa samfestingnum
hafði tekið af sér húfuna og kreisti
hana milli handa sér. Þannig hafði
hann staðið og vöðlað saman húf-
unni frá því hann gerði athuga-
semdina um reykjarlykt. Nú stundi
hann upp: „Ég finn áreiðanlega
brunalykt."
Gelgjan kleip í handl'egg á Epla-
Manga og sagði efst ofanúr kverk-
um sér án Jjess að hreyfa kjálk-
ana: „Ég er hrædd.“
„Djöfulan ætli þú finnir reykjar-
lykt,“ sagði náttúrumikli maður-
inn hressilega.
„Jú,“ sagði maðurinn í samfest-
ingnum niðurlútur, „ég finn reykj-
arlykt."
„Það er ekki hægt að finna reykj-
arlykt móti vindi,“ sagði sonurinn
sem loksins hafði náð tóbaksl'egin-
um uppúr kverkum sér og gat aft-
ur hellt sér af óskertum kröftum
útí ólgandi mannlíf þessa morg-
uns í jmrpinu við haf í sólskini
meðal flugna og fugla, í Jjessu
Jjorpi.
„Hún kemur ekki ofanfrá, hún
kemur neðanfrá," sagði maðurinn
í samfestinginum upplitsdjarfari
við ávarp sonar síns.
„Auðvitað kemur hún neðan-
frá,“ kúfventi sonurinn hraðmælt-
ur: „Mikill djöfull og andskoti,
maður, Jiað er h'elvitis ferðamað-
urinn.“
„Hægan, hægan, sonur," mælti
faðirinn: „Eigi er íullreynt nema í
tímann sé tekið.“
En sonurinn færðist þvertámóti
í aukana; í stað tóbakslagarins var
komin livít froða í kjaftvik hans.
Hann tvinnaði saman blótsyrðun-
um: „benvítis, déskotans, grefils,
ekkisens, dréls, rækalls, bannsett-
ur,“ virtist í vafa um í hvora áttina
hann ætti að hlaupa, brá svo á Jjað