Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 51

haust
115
um ættmönnum hans fyrir aldur
fram, og alla vega drepið fyrir
þeim kýr og hesta í tugatali.
Hver heldurðu að trúi svona
skröksögum? Þeim skaltu ljúga í
aðra en mig, segir Magga, snefsin
og strikar inní eldhús, að upp-
þvottavaskinum. Jæja, jæja ljósið
mitt, s'egir Sakarías sáttfúsum rómi,
en ég er hálfsmeykur um, að
Baldi karlinn trúi þessu nú samt
sjálfur, þótt hann hafi aldrei
ófreskur verið, það ég veit til.
Sakarías leggur frá sér bókina
um Sifursokka, slær sig utan og
þreifar í alla vasa, en finnur ekki
það, sem hann leitar að, kallar:
Magga, Magga hvar er pungurinn
minn?
Magga, framanúr 'eldhúsi: Dé-
skotan sjálfan veit ég um það. Ertu
búinn að týna undan þér, eða
hvað? Ég hélt það fylgdi hverjum
sem fast er við hann.
Sakarías hlær hátt og lengi. Ekki
vantar sem sé kjaftinn á keiluna,
segir hann. Skimar síðan hátt og
lágt um stofuna og kemur auga á
úttroðinn neftóbakspung, á hillu
hjá útvarpstækinu. Trítlar þang-
að, rekur utanaf kyllinum langan
þveng, nuddar opið nokkrum sinn-
um og fær sér duglega í nefið.---
Uppi á loftinu h'efur Garibaldi
enn opnað gluggann á herbergi
sínu, enda er nú lygnara úti en
verið hafði um nóttina.
Hann setzt í djúpan, mjúkan
stól, með bók í hönd, en verður
þess var að nokkrum tíma liðnum,
að hann veit ekki hvað hann er að
l'esa. Hann les orð, línur og heilar
síður, en efnið skilar sér ekki inní
vitundina. Hann sér stafi og blað-
síður eins og myndir á tjaldi, sem
renna svo hratt fyrir, að ekki verð-
ur greint hvað þar er á ferð. I huga
sínum sér liann allt annað.
Löngu liðnir atburðir æsku- og
manndómsára stíga fram, ferskir og
ungir eins og hugþekkt landslag,
sem júnísólin og nóttl'eysa vorsins
hefur leyst úr álögum Snækonungs.
Hvað ætli svo sem að þú getir?
Helvízkur auminginn þinn. Höfðu
stjúpbræður hans sagt, þegar hann
þorði ekki að taka þátt í prakkara-
strikum, sem að þeirra áliti voru
hreystiverk. Svo gáfu þeir honum
sitt undir lrvorn og sögðu: Hlauptu
nú vesalingur inn til mömmu og
farðu að vola. Hann hljóp ekki inn
til mömmu og fór 'ekki að vola,
að minnsta kosti ekki svo að neinn
sæi. Vist var mamma góð, en hann
hafði það einhvern veginn á til-
finningunni, að hún væri ekki
mikils megandi á bænum og hefði
þar lítil ráð.
Þess í stað lallaði hann niður að
ánni, sem hægstreym og lygn rann
fyrir neðan túnfótinn, með lágum
og þungum niði. Þar settist hann á
litla sand'eyri, strauk tárin af
hvörmum sér, hlustaði á árniðinn
og hlýja vestangoluna, sem gældi
við vanga hans og hávaxinn punt-
inn uppi á bakkanum.