Eimreiðin - 01.09.1971, Síða 52

116
EIMREIÐIN
Þannig liðu árin, með fleiri sár-
um atburðum en ljúfurn. Svo varð
hann læs á bók, og þá laukst upp
fyrir honum nýr og dásamlegur
heimur. Veröldin breytti lit og líf
hans varð allt bærilegra en fyrr.
Oft á tíðum unaðssamlegt, í heimi
óðs og ævintýra. Að vísu var bóka-
kostur takmarkaður, þó allgóður,
að þeirrar tíðar hætti.
En jafnframt draumaheimi bók-
anna kom annar h'eimur í ljós,
heimur strits og þreytu. Lítt búinn
að klæðum, með frostbólgnar hend-
ur og fætur, varð hann á vetrum
að bera vatn í bæ og peningshús, i
þungum tréskjólum. Sópa krær og
garða, flytja. hey á milli húsa, smala
fé og hrossum og fara í fjósið
kvölds og morgna. Hin blíða ver-
öld bókarinnar gat því eigi birzt
fyrr en um náttmál, er hann var
skriðinn undir brekánið sitt, hjá
ósandi týruloga á rúmaranum.
Löngurn höfðu stjúpbræður hans
verið honum svarakaldir, sem átti
sinn þátt í 'einræni hans og snemm-
borinni íhygli, en nú voru þeir
farnir til sjóróðra í útver.
Hann réri einnig út, þegar stund-
ir liðu, og átti þar flest sín beztu
ár við sand og sjó. Þar eignaðist
hann sínar fyrstu bækur, að vísu
ekki margar, en honum dýrmætar.
íslendingasögur og nokkrar kvæða-
bækur 19. aldar skálda. Langa
sagnakafla, ljóð og dróttkveðnar
vísur kunni hann utan að, og hafði
stundum á góðu dægri látið eitt og
annað fjúka í þeim dúr, þegar
sk'elin opnaðist.
Þess vegna var Sakki skepnan að
skensa hann með Snorra og fleiri
fornskáldum. Samsettur maður
Sakki. Líklega gott efni í æsku?
Höfðingjakyn og allt þess háttar,
jú jú, en nú eisan ein, og sannaðist
þar sem löngum fyrr, að aumur
er agalaus rnaður. Enn gat hánn
þó vterið að gantast við starfsstúlk-
ur og kerlingar á Heimilinu og
staupa sig í laumi, þegar færi gafst
á. En hvað þurfti hann að láta
karlræfilinn villa um sig? Ekki var
Sakki garmurinn svo merkilegur
nú orðið, óekki. Stund og stund
var þó skemmtun að honum, vegna
glaðlyndis hans og kjaftháttar, þótt
leiðigjarn yrði til langframa.-
Enn dimmdi á tjaldi minning-
anna. Hann sá sig standa við opna
gröf, í hverri lágu tvær svartar
kistur hlið við hlið. Það var kon-
an hans sáluga og einkasonur, sem
fórst í brimlendingu sama daginn
og móðir hans skildi við. Það var
þung byrði að axla og næturnar í
gömlu sjóbúðinni urðu langar og
myrkrið svart, en engin skyldi sjá
honum brugðið í orði 'eða æði.
„Skafl beygjattu skalli, þótt skúr
á þig falli.“
Þá var loks gott að hafa átt erf-
iða æsku, og lært ungur að dylja
sinn innri rnann. En sárt, svo sárt,
að enn olli minningin honum
klökva og kvíðaþungum harmi.
Tíminn læknar öll sár, segir fólk,