Eimreiðin - 01.09.1971, Síða 57

haust
121
fyrra var farið, allt var orðið nýtt.
CHeymd voru gömul mein og sárið,
er valdið hafði sjávarsorti og súg-
andi bára, einnig það var gleymt,
en þau Sólbjört ein stóðu nú tvö
í túni.
Á þeim dögum hugleiddi liann
iðulega, hvort hann ætti ekki að
leggja leið sína út í Suðurálmu.
Hann gat gert sér til erindis að
skila bók nokkurri, s'em kunningi
hans þar hafði lánað honum. En
þurfti hann endilega að eiga eitt-
hvert sérlegt erindi? Vissulega. Útí
Suðurálmu fór liann yfirleitt ekki
án þess. Engan mátti gruna hinn
leynda tilgang, sízt af öllu Sakka
skepnuna, þetta var svo mikill
slúðrari, að hann ekki s'egði slef-
beri. Hann gat líka orðið fyrir von-
brigðum, bæði með sig og hana,
því var bezt að fara að öllu með
gát og gera sig hvorki að bitbeini
né skimpi vistmanna að rauna-
lausu. Draumar voru einskonar
véfrétt og vandráðnir, enda sat
löngum í honum efi um það,
hversu þá mætti marka. Þó var ekki
því að neita, að stundum hafði
hann dreymt fyrir daglátum, 'eink-
um sjóveðri og þá var kvenfólk
yiirleitt ekki fyrir góðu. En draum-
ar síðustu nátta virtust ekki tor-
ráðnir, eða var það óskhyggja hans,
sem skapaði þá?
Hvort lieldur sem var, Jrá herti
hann sig upp í Jrað einn blíðviðris-
daginn, að fara útí Suðurálmu und-
ir Jrví yfirskini að skila bók. Ja, jú,
jú sagði kunningi hans, sem bók-
ina átti, það flutti hér inn fyrir
skömmu fullorðin kona, að nafni
Sólbjört. Ekki að öllu ómyndarleg
kerling, 'en mælt er, að hún hafi
átt erfiða ævi, maður hennar lengst-
um vanheill og kvað hafa fargað
sér að lokum á hryllilegan hátt.
Garibaldi: Hefirðu kynnst henni
eitthvað?
Kunninginn: Það get ég nú varla
sagt, enda ekki langt um liðið síð-
an hún kom. En eins og Jrú veizt,
þá heyrist hér oftast fljótl'ega allt
um alla, bæði satt og logið, því að
nógur er söguburðurinn. Ég hefi
heyrt sagt, að fyrr á árum hafi
borið á dulrænni gáfu hjá henni og
jafnvel lækningamætti, sem ýmsum
hafi orðið að liði, en engin sann-
indi veit ég á Jrvi. Svo mikið mun
þó víst, að manni sínum gat hún
ekki hjálpað, heldur lauk hans ævi
með ósköpum.
Garibaldi: Ætli Jjau hafi eignast
börn?
Kunninginn: Hingað hefur
h'eimsótt hana ungfullorðinn mað-
ur, sem sagður er vera sonur henn-
ar, meira veit ég nú ekki.
Garibaldi: Gefur hún sig máski
lítið að öðrum, er kannski sein að
kynnast?
Kunninginn: Sannarlega, mjög
þaulsætin i herbergi sínu og lætur
alloft færa sér, en yfirleitt er hún
J)ó í s'etustofunni um þetta leyti
dags og hlustar á útvarpið. Hvern-
ig er það annars, eru Joið ekki af